Jean-Marie Dedecker over wat hij omschrijft als ‘de lange gendertenen van tere intolerante taalpolitici’.
Vanaf morgen 27 juni wordt in Wimbledon het jaarlijks meest prestigieuze tennistornooi van de wereld gespeeld. The Old England Lawn Tennis and Croquet club heeft er besloten om “Mrs” en “Miss” vanaf heden uit haar winnaarsregisters te schrappen. Op de mannentabellen staat daar ook enkel de eerste letter van de voornaam en de familienaam vermeld. Vandaar. Gelijke monniken, gelijke nonnen, gelijke kappen. Volgens de krant The Times is dit weerom een historische stap naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Vermits genderadepten – net als Karl Marx – een ideologische missie hebben om de wereld niet alleen te interpreteren maar vooral om ze in eerste instantie te veranderen, kunnen we maar meteen knielen vooraleer de Oktoberrevolutie voor een tweede maal uitbreekt. Alle beroepen gelijk en gelijkwaardig.
We kunnen wel een uitzondering maken voor de gevechtsfuncties bij het leger. Dienen als kanonnenvlees is het voorrecht van de mannen. Mannen sterven in de oorlog, vrouwen aan de gevolgen ervan. Maar laat ons maar eindelijk een keer ophouden met alle mierzoete genderbeuzelarijen en ook meteen alle discriminaties afschaffen in de (wedstrijd)sport. Straks zijn er letters tekort in het alfabet om al die gediscrimineerden in de diversiteitshiërarchie van LGBTQQIP2SAA aan te vinken.
Laat mannen met vrouwen een balletje slaan op het heilige gras van Wimbledon en hun lies verrekken in een Kim Clijstersspagaat, gemengd dubbel en gemengd enkel. Laat ze met hun ballen stuiteren op de turnbalk of vol castratieangst zweven aan de brug met ongelijke leggers, tot groot jolijt van Nina Derwael. Laat ze lekker geschminkt in tutu duiken tussen de ballerina’s van het synchroonzwemmen. Voordelen bij de vleet. Bij de marathon zijn de mannen dan al van onder de genderdouche vooraleer de loopsters aankomen, kan de wc-bril omlaag en iedereen lekker de pot op. Bij paardensport is er nu al geen probleem, het is toch de hengst of de merrie die het zware werk opknapt. We gaan voor gemengde voetbal- basket- hockey- en volleybalploegen, net als in het korfbal. Kooivechten of mixed martial arts organiseren we in een mortuarium, en boksen in de catacomben van een ziekenhuis, het zal een slok schelen op de ambulancekosten. Enig pragmatisme moet kunnen.
Geen gezeur meer over hormonen of oestrogenen bij dopingtoestanden, en weg met het vermeend geslachtsbedrog. Geen geleuter meer over testosteron dat psychische veranderingen meebrengt, zoals psycholoog David Geary beweert in zijn boek Male Female: The Evolution of Human Sex Differences. Volgens de zielenknijper maakt het immers agressiever, geeft het beter ruimtelijk inzicht en krijg je er niet alleen spieren van, maar kan je er ook beter mee kaartlezen. Bij rallyrijden vervangen we daarom kaartlezen door een gps, en in de Formule I-bolides installeren we een snelheidsbegrenzer. Iedereen gelijk. Geen positieve discriminatie meer zoals op de Amerikaanse doorgesnoven woke-universiteiten, waar er in naam van gedergelijkheid al eens met de aantallen van vrouwelijke atleten gegoocheld wordt. Equal play, equal pay.
Het is meteen ook een besparingsoperatie voor onze staatszender de VRT, waar men uit genderknaldrang dameswielrennen en vrouwenvoetbal in primetime aanbiedt terwijl er daarvoor amper een kat en zeker geen kater aan de beeldbuis gekluisterd zit. De ontluisde Eddy Demarez, proleet van het voortschrijdend genderbewustzijn, kan dan worden benoemd tot hoofdredacteur van Sporza. En na zijn knieval voor de Molenbeekse groene deugelite in De Zevende Dag is Lieven Verstraete sedert vorige zondag ook een leuke tweede voor die topjob. Zijn er bij de VRT nog journalisten met ballen?
Onze nationale filmindustrie is de sport al voorafgegaan. Bij hun eigenste Oscaruitreiking, de Ensors, is er maar één categorie meer: beste acteur en actrice, in één en dezelfde mal en prijs gegoten. Maar met die eis om de Ensor-acteursprijzen genderneutraal te maken waren de actrices bij de vorige uitreiking in Oostende wel in hun eigen mes gevallen. Geen enkele diva ging met een beeldje naar huis. De stemmingmakerij sloeg daarom meteen om bij het vredelievend multicultureel walhalla, en weerom klonken de gebruikelijke discriminatieriedels. Wedden dat bij onze volgende Micky-Mouse-filmprijzen de Mini Mousen met de Ensors zullen gaan lopen. Simone de Beauvoir beweerde al dat je niet als vrouw ter wereld komt, maar dat je tot vrouw wordt gemaakt.
Het kabinet van Groen-minister van Ambtenarenzaken Petra De Sutter, is zopas uit de kast gekomen met nieuwe regelnichterij: een cursus genderinclusief schrijven. We moeten volgens haar nieuwe Groene Genderboekje het woord “man” vermijden in alle uitdrukkingen. Ze is vermoedelijk geïnspireerd door de het linguïstisch relativisme of de “Sapir-Whorf-theorie” die zegt dat de mensen uiteindelijk anders gaan denken als je de taal maar wijzigt en naar eigen verlangen en geaardheid kneedt. “Mambitie” is nu blijkbaar de intellectuele knaldrang van mijn moeder, en ze is nu zogezegd geëmencipeerd in plaats van geëmancipeerd. Ik voel de kokhalsreflex al kriebelen in mijn keel voor die belachelijk doorgeschoten semantiek. Dat mensen aan zichzelf laten werken met botox of scalpel, daar heb ik geen problemen mee, maar van mijn moeder- en vadertaal moeten ze afblijven.
Bedillerige, bemoeizieke genderfetisjisten met heel lange teentjes gaan in onze hyperdiverse samenleving op zoek naar taalkundige genderneutrale eenheidsworst, want elke minderheid is slachtoffer en niemand mag gekwetst worden. Woedende taalpolitici en tere intolerante zielen lijden aan een permanente canceldrang, en genderideologen zien overal sporen van onderdrukking als gevolg van de blanke toxische masculiniteit. De andersgeaarde gaat steeds verder in zijn anders geaard zijn. De tenen worden steeds langer en de kans dat je erop trapt steeds groter. Hun excessen moeten we niet alleen goedkeuren, maar we moeten er ook voor applaudisseren. De vakgroep Genderstudies van de Universiteit van Utrecht windt er geen doekjes om: ‘Onze genderwetenschappers richten zich vanuit een feministische en postkoloniale invalshoek op het in kaart brengen, begrijpen en repareren van maatschappelijke en culturele in- en uitsluitingsprocessen.’ De these van de mannelijke en witte onderdrukking als analytisch instrument op taal en cultuur.
Burgers worden door de overheid gedwongen tot onvoorwaardelijk respect, en de vrijheid wordt hen ontnomen om individuele levenskeuzes te waarderen of af te keuren. De overheid waakt en bestraft. Het Ministerie van Waarheid uit de roman 1984 van George Orwell ligt om de hoek, en met Newspeak wil de Staat van bovenaf gelijkheid afdwingen. ‘Instituten leggen zich er vooral op toe de opvattingen over gelijkheid van hun kaderleden uit te dragen via vervolging, straf en onderdrukking. Zij vormen de nieuwe inquisitie. Ze afschaffen is waarschijnlijk de kortste weg naar een meer doeltreffende en evenwichtigere strijd voor vrijheid en gelijkheid’, schreef emeritus professor sociologie Mark Elchardus begin dit jaar in De Morgen. De tirannie van de gevoeligheden brengt onze samenleving op een hellend vlak. Manicheïsme, de strijd tussen goed en kwaad, ontaardt stilaan in mancheïsme, het uitdrijven van de man. Moet ik als blanke heteroman op mijn zeventigste prostaatleeftijd nu nog behept worden met castratieangst?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten