Archief

woensdag 12 oktober 2011

Het vlinderakkoord zet Vlaanderen schaakmat.

Het hoeft niet te verwonderen dat voorzitster Milquet van de CDH ons Brussels ketje Toots Thielemans midden de nacht naar de Wetstraat wilde tronen om met de Brabançonne het vlinderakkoord te bezegelen. Niet alleen hadden de onderhandelaars de ban gebroken die België al 4 jaar onbestuurbaar maakt, bovendien hadden de Verenigde Franstalige Partijen de slag om Brussel glorierijk gewonnen, hadden ze onder de mom van de interpersoonlijke solidariteit alle miljardentransfers van noord naar zuid bestendigd en bovendien konden ze nog de indruk geven dat ze onnoemlijk veel toegevingen hadden gedaan.

De lectuur van het vlinderakkoord maakt duidelijk dat de zesde staatshervorming voor Vlaanderen nauwelijks meer macht oplevert, dat Vlaanderen Brussel niet meer hoeft los te laten, dat wordt in dit akkoord al een feit, en dat Vlamingen voor hun vermetelheid om het Belgisch establishment zo lang te tarten nog decennia lang zwaar zullen dokken.

De politieke vernieuwing waar de meerderheid van de Vlaamse kiezers naar verlangde komt er dus niet. De Vlamingen die hoopten om echt bevoegd te worden voor hun economie, voor de arbeidsverhoudingen, hun pensioenen, hun ziekenhuizen, de gezondheidszorg, het gerecht, het strafbeleid of een deel van de belastingen, komen bedrogen uit. Het maximum dat ze uit dit akkoord halen is dat een deel van de federale ambtenaren die op die vlakken actief zijn naar de Vlaamse overheid verhuizen. Maar die ambtenaren blijven met handen en voeten gebonden aan federale regels, die mee door PS en CDH worden opgesteld, en vooral financieel blijven ze afhangen van federale fondsen, waarbij Brussel en Wallonië vooraf aan de kassa mogen passeren. Dat de Senaat wat wordt afgeslankt, en dus nog altijd niet wordt afgeschaft, is in dat licht een magere troost.

Voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde wordt een zeer zware prijs betaald. Vooreerst krijgen de 6 randgemeenten met faciliteiten in feite een 2talig statuut,  waarbij de rechten van de Franstaligen in de Grondwet worden verankerd. De hervorming, let wel, niet de splitsing, maar de ‘hervorming’ van het gerechtelijk arrondissement Brussel, dat zelfs de naam van  Brussel Halle Vilvoorde niet waardig wordt bevonden, is op dezelfde leest geschoeid. De taalvoorrechten van Franstaligen in alle gemeenten van Halle-Vilvoorde, van Asse tot Kortenberg, worden nu expliciet in de wet geschreven, de procedures voor de verfransing worden vereenvoudigd, en de middelen van de Vlaamse magistratuur worden herleid tot een beschamende 20 procent, zonder dat er zelfs navraag is gedaan naar de reële werklast. Erger nog, de tweetaligheidsvereiste van Brusselse magistraten wordt ingeperkt. Zo wordt de natte droom van Maingain en consoorten werkelijkheid. Brussel is geen tweetalige hoofdstad meer, zoals de Grondwet het bepaalt, maar wordt een Franstalige stad, waar Vlamingen nog de faciliteiten hebben die de Franstaligen in het Vlaamse hinterland zullen krijgen. In feite worden de tweetaligheid van  Hoofdstedelijk Brussels Gewest verder uitgehold, en strekt het Franstalige wervingsgebied zich verder uit tot Halle-Vilvoorde, en straks tot in Leuven, want de nieuwe ‘Hoofdstedelijke Gemeenschap’ (sic) die de oude provincie Brabant omvat, is het nieuwe paard van Troje waarmee de Franstaligen na een halve eeuw eindelijk wraak kunnen nemen voor hun frustraties van ‘Leuven Vlaams’.

De Vlaamse Brusselaars worden kompleet losgelaten omdat alle bevoegdheden die de Vlaamse Gemeenschap nog als ‘stille steun’ in de hoofdstad had , en dat waren er vele, van onder de Vlaamse paraplu worden uitgehaald. Alles gaat naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GCC) een weliswaar paritair maar zuiver Brussels orgaan, waarin de Vlaamse Gemeenschapscommissie straks moet optornen tegen een Franstalige Cocof, die ieder jaar zal uitpakken met honderden miljoenen euro extra uit de federale kas, dus weer van de dwaze Vlamingen. De Vlaamse regering kan  zijn minister voor Brusselse zaken naar huis sturen. De Vlaamse Brusselse politici kunnen zich daar wellicht in vinden, maar hoe de Vlaamse scholen, bejaarden, zieken en jonge ouders in Brussel zich daar bij voelen moet nog blijken.  Wie vertrouwd is met Brussel weet dat de pletrol van de verfransing niet word gestopt, tenzij met aparte structuren waar Franstaligen NIETS aan te zeggen hebben.   Maar het Brussels gewest is al de scholen aan het inpalmen, en krijgt er nu de sportinfrastructuur en het toerisme bij, tot het dierenwelzijn toe.

En dan is er de financieringswet, die de magische responsabilisering invoert. De omgekeerde responsabilisering die in de huidige financieringswet steekt, en slechte resultaten feitelijk beloont, wordt omgebogen. Oef, maar het valt wel op dat er twee extra mechanismen tot responsabilisering worden ingevoerd, naast de objectieve fiscale verdeling en verdeling volgens bevolkingsbehoeften. Het gaat om responsabilisering inzake pensioenen , en inzake klimaat. Geen toeval dat deze twee extra normen vooral Vlaanderen duperen, met zijn oudere bevolking en meer industrie. Oorspronkelijk was er sprake van een extra responsabilisering rond werkzaamheidsgraad, en kosten in de gezondheidszorg, maar die kwamen de dames Onkelinx en Milquet minder goed uit, en prompt geschrapt.

Maar het voornaamste bezwaar tegen de financieringswet blijft dat de hele fiscale administratie, met zijn opgelegde progressiviteit, zijn grondslag, zijn tarieven en zijn inning in federale handen blijft. Vlaanderen zal zoals de gemeenten wat kunnen spelen met  opcentiemen. Maar  fundamentele fiscale hervormingen zoals een meer vlakkere taks, een lagere vennootschapsbelasting of een verschuiven van belastingen op  arbeid naar andere inkomensstromen blijven noodzakelijk afhangen van het fiat van Franstalig België, wat wil zeggen dat ze ondenkbaar blijven. Het links-conservatieve België haalt bijgevolg zijn slag helemaal thuis. De frisse wind die de federale verkiezingen van 2007 en 2010 in Vlaanderen had doen opfleuren is in de unitaire airconditioning van het vlinderakkoord volledig opgezogen. Hoe lang zal dit land nog moeten wachten op hervormingen die er echt toe doen, en die ons wapenen tegen de aanhoudende crises in Europa en de wereld. Voor die hervormingen valt dit weliswaar zeer sluwe vlinderakkoord veel te licht uit.

Piet Deslé,

Geen opmerkingen:

Een reactie posten