De
overheid treedt steeds driester en repressiever op bij ons “gezondheidsgedrag”.
Haar alibi is dat in onze verzorgingsstaat de gezonde mensen verplicht mee te betalen
voor ongezonde mensen. Dat is het solidariteitsprincipe. Ongezonde mensen jagen
de gezonde op de kosten, dus wordt het zogenaamd een plicht om gezond te leven.
Dit is even absurd als beweren dat iedereen de plicht heeft om rijk te worden,
want rijken betalen mee voor de armen. Zwaarlijvigheid en roken worden nu
beschouwd als een beschavingsdeficit. Wie er tegen zondigt wordt opgezadeld met
een schuldgevoel en terechtgewezen door drukkingsgroepen die zich gedragen als
rookmelders en calorieflikken: van Snickers krijg je last aan je tikker, van
Mars krijg je Sars . In de staat Missippi (VS) werd in 2008 door de republikein John Read een wetsvoorstel ingediend om een
restaurantverbod in te voeren voor
mensen met obesitas. Gelukkig haalden de gezondheidsfascisten hier hun slag
niet thuis. Anders was ook dit een nieuwe trend geweest die net als het rookverbod vanuit de VS als modeverschijnsel van
politieke correctheid naar Europa overwaait. De Amerikaanse staat New York
werkt aan een wet die restaurants verbiedt om nog zout bij de bereiding van hun
maaltijden te gebruiken. Het wetsvoorstel van de democraat Filix Ortiz houdt in
dat klanten zelf zout moeten kunnen toevoegen aan de maaltijden die ze
bestellen, zonder dat de chef op voorhand al heeft beslist om bij de bereiding
een dosis zout te gebruiken. Inpekelen, die Felix!. Van verkleutering naar
kneuterigheid.
Willen
de gezondheidsfanatici dat iedereen gezond wordt of leiden ze zelf aan een
ziekelijke onverdraagzaamheid voor ieder die er andere gewoonten op nahoudt dan
zijzelf? Een subtiele vorm van gezondheidsbetutteling. De medicalisering van
normen en waarden. De medische bezorgdheid is verworden tot een moreel oordeel
over de zondige levenswijze van de burger met alle gevolgen van dien.
Nu
de accijnzen op tabak in vrije val dreigen te gaan, wordt de vetbelasting
ingevoerd. Obesitas, de nieuwe vetpot voor de fiscus.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten