Vastbenoemde leiders van arrogante spoorvakbond delven hun eigen graf

Ik kan de woede begrijpen van de spoorpendelaars die naast de dagelijkse gebrekkige dienstverlening er op een blauwe maandag nog een staking bovenop kregen. Het is onwezenlijk dat een openbare dienst de hele economie ongestraft ineen houdgreep kan nemen, zonder dat de overheid daar tegen optreedt. De actie, die alleen van de socialistische vakbond uitging, is gericht op het eigen kleine profijt van haar leden, en daarom noch maatschappelijk noch sociaal verantwoord.

Als moet bewezen worden waarom het spoor niet in de exclusieve handen van een overheidsdienst mag liggen, levert de ACOD daarvoor de perfecte argumenten. Door hun vaste benoeming wanen de rode spoormannen zich onaantastbaar, en doen de vakbondsbonzen in feite hun eigen trein ontsporen. Bovendien voelen ze zich gesteund door de klassieke politieke partijen, die van oudsher de benoemingen en promoties in de NMBS monopoliseren en onder mekaar verdelen. Voor het wanbeheer in deze cruciale economische dienstverlening hoeven ze nergens verantwoording af te leggen. De enige inspanning die ze nog doen bij slecht nieuws, is proberen de Zwarte Piet naar mekaar toe te schuiven.

Toekomst wordt verkwanseld

De onderhandelingen over het verlieslatende B-Cargo waren zo goed als rond, maar toch draait de onverantwoordelijke socialistische vakbond er nog een stakingsdag bij, zodat tienduizenden pendelaars voor de zoveelste hun plan mogen trekken. Het is duidelijk dat alleen de privatisering van B- Cargo, en uiteindelijk van de hele NMBS het spoor weer rendabel en efficiënt kan maken.
Deze stakingsactie heeft Vlaanderen meer dan 100 miljoen euro gekost, maar alleen de privé draait op voor deze opstoot van slecht vakbondshumeur. Toppunt is dat diezelfde vakbonden ieder jaar 8 miljoen euro opstrijken om de sociale vrede af te kopen, maar daar nooit worden op afgerekend. Evenmin als de top van de NMBS die met een individuele jaarwedde van een half miljoen euro (€ 498.279,66) voor de gedelegeerd bestuurder er nog een extraatje bovenop heeft gekregen.
Alleen realiseren de gewone spoormannen en –vrouwen zich niet dat hun bazen al hun kansen voor de toekomst aan het verspelen zijn. In een modern en duurzaam transportbeleid zou het dichte spoorwegennet in Vlaanderen een troef moeten zijn om de autowegen van zwaar verkeer te ontlasten. Maar de conservatieve obsessies van de vakbonden en van hun politieke beschermheren en –dame, leggen een loodzware hypotheek op dit perspectief dat zowel sociaal als economisch winstgevend zou kunnen zijn.

Jean-Marie Dedecker