Het regent straks weerom stille minuten en stille tochten, aangevoerd door een stoet van politieke wegkijkers. De sluizen van het gemoed worden weer wijd opengezet, maar ik heb genoeg van het emotioneel exhibitionisme van zoetwaterpolitici en hun lege zegjes, die nu hun naïeve hoofd kunnen steken in het warme zand van Nice, onderaan de Promenade des Anglais. We mogen van hen vooral niet woedend worden, want woede bevordert het wij-zijgevoel. Ik wil echter niet knuffelen, bidden en rouwen, maar vloeken van woede en machteloosheid. Ik begin stilaan Winston Churchill te geloven: 'Islam is as dangerous in a man as rabies in a dog.'