Elf BV-klimaatalarmisten voerden een klimaattoneeltje op om onze regering voor de rechter te dagen. Een nobele daad maar om de verkeerde reden. Het politieke schuldig verzuim ligt in debewuste vernietiging van onze energiebevoorrading en niet in de klimaatopwarming. Het is al behoorlijk pretentieus om te denken dat de mens de thermostaat van onze planeet kan regelen. Volgens de NASA verandert het klimaat gelijktijdig op de ons omringende planeten. Dit kan toch niet de schuld zijn van onze uitlaatgassen? De Harvard Universiteit beweert dat het in de vroege middeleeuwen warmer was dan nu, maar dat je 300 jaar later kon schaatsen op de Noordzee. De Noordpool smelt en de Zuidpool groeit met 19.000 km² ijs per jaar. Liever pinguïn dan ijsbeer. Klimaatschizofrenie.
Huisje weltevree
Ons landje stond aan de wieg van de industriële revolutie. Eind 19e eeuw waren we de derde grootste economie van de wereld. In de tijd van een vliegenknipoog zijn we van een kruipende diersoort opgeklommen tot een volwaardige beschaving met elektrisch verwarmde huizen, kookplaten en (vaat)wasmachines. Vandaag moeten we aan de kaarsen, het paraffineoventje en de huifkar. Tot Paars in 1999 aan de macht kwam had ons landje één van de meest performante elektriciteitsvoorzieningen ter wereld. Kerncentrales zorgden voor 58% van de elektriciteitsproductie waarvan zelfs 15% kon worden uitgevoerd. Vandaag moet 25% worden ingevoerd! Electrabel monopoliseerde toen de markt maar 60% van de elektriciteitsprijs vloeide ook terug naar de overheid via allerhande belastingen en taksen. Ook de gemeentekas werd gespijsd en via een kluwen van intercommunales en cliëntelisme kon de politieke wereld mede aan de kassa passeren. Huisje weltevree. Tot Europa de liberalisering van de markt doordrukte waardoor productie, transport en levering aan de eindgebruiker opgesplitst moesten worden. Het werd een politieke knoeiboel en een aanslag op de portemonnee van de verbruiker.
Bongobons
De Rode Socialistische Kolchoze met op kop Steve Stevaert en Johan Vande Lanotte zag de kans schoon om een nieuw monopolie te vestigen, deze van de Hernieuwbare Energie.
Door oversubsidiëring werden hun economische volgelingen rijker, maar de aanbidders van de zonne- en windenergie lieten een gigantische financiële put achter voor de belastingbetaler, gecreëerd met de groenestroomcertificaten. Madame Soleil, Freya VDB deelde ze uit als Bongobons. Ons energiebeleid was een koehandel tussen de politieke partijen. Een voorbeeld: in 2005 sloten de ministers Johan Vande Lanotte en Marc Verwilghen een deal. Vande Lanotte vroeg en kreeg een stijging van de prijs van de GSC's voor zijn offshore windmolens. In ruil kreeg Verwilghen een hoger kortingsvoordeel voor bedrijven die jaarlijks meer dan 20.000 megawattuur verbruikten. Jan met de pet, het modale gezin en de kleine KMO's moesten die factuur ophoesten. Volgens een studie van de High Level Group Chemie & Life Sciences zou deze deal zelfs zo'n 18 miljoen euro per jaar meer kosten op de stroomfactuur van de NMBS. De spoorvakbonden hebben toen niet gestaakt. Erger nog. Door die oversubsidiëring werden de klassieke STEG-centrales (steenkool en gas) uit de markt geprijsd en diverse ovens sloten hun deuren. Afschakeling van het intellect en ons landje in donker en koude gehuld. Volgens het Planbureau zal een black- out 120 miljoen euro per uur kosten, waarvan 62% ten laste van Vlaanderen.
Blind optimisme
Onder druk van Ecolo-Groen besloot de Paarse regering in 2000 om onze kerncentrales vanaf 2014 te sluiten. Onze kerncentrales dichtdoen is net zoiets als het vuur ontdekken en het dan domweg uitdoven omdat iemand vreest dat hij zich zou kunnen verbranden. Met een extra nucleaire taks werd de winst van Electrabel ook nog afgeroomd om het bodemloze gat in de schatkist te vullen. Wie zijn bedrijf op termijn moet sluiten investeert er ook niet meer in. Plots werden scheurtjes in de centrales ontdekt (die er al 50 jaar in zitten). Fukushima en sabotage deden de rest. Verhofstadt verkaste Electrabel aan het Franse GDF Suez en loog het parlement voor met een pax electrica en met een golden share. In wiens kluis dit gouden aandeel zich bevindt weet tot op vandaag niemand. Het zou een parlementair of juridisch onderzoekje waard zijn. Er bestond echter geen alternatief voor kernenergie. De leugenachtige veronderstelling dat men tegen 2015 wel een oplossing zou vinden, was van een perverse kortzichtigheid om de pil van de oversubsidiëring in duurzame energie door de bevolking te doen slikken. De vlucht vooruit als blinddoek tegen de waarheid. Blind optimisme is een veredelde vorm van negationisme. Wetenschappelijk onderzoek heeft haar tijd nodig. Je kunt met IVF duizend vrouwen zwanger maken, maar het blijft nog altijd negen maanden wachten op een baby. Het zijn ook idioten die hun oude schoenen weggooien vooraleer ze nieuwe hebben. Groene ideologische graaicultuur boven gezond verstand.
Verhitte geesten
Het is wraakroepend dat we nu gehersenspoeld worden door eco-adepten die het afschakelplan een wraak vinden voor ons zondig consumptiegedrag. We worden overladen met een schuldgevoel omdat wij zogezegd de verkwisters zijn en niet de overheid. De collectieve hysterie over de opwarming van de aarde en de opgeklopte vrees voor een planetaire CO² vergiftiging verhitten onze geesten. Het zou zelfs leuk zijn als onze weermannen en -vrouwen hun meteorologische supercomputer opnieuw zouden gebruiken om het weer te voorspellen in plaats van ons te vertellen wat de milieubeweging vindt.
Schildpad
Gelukkig rijden we nog niet allen met een elektrisch wagentje. Dan stonden we mordicus stil bij een black-out. Die autootjes halen momenteel nog maar de snelheid van een schildpad (maar dan op zijn rug) en bij elke afstand, verder dan een boogscheut, moeten ze aan de stekker. Als je 100km ver een bezoek aan je schoonmoeder brengt, ben je verplicht om te overnachten tot het accuutje terug opgeladen is. Dat wil ik niemand toewensen. Straks, als onze kinderen de wonderen van de elektrische wagentechnologie onder de knie hebben zal ons landje al drie kerncentrales nodig hebben om ons wagenparkje op de weg te houden. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
Ik heb er geen bezwaar tegen dat de geitenwollensokkenbrigade met hun bakfietsen hout gaat sprokkelen om het dan op te stoken bij een kampvuur voor de bereiding van een vegetarisch wok- of éénpansgerechtje. Maar ik voel me niet schuldig over ons ecologisme. Wie bij me op bezoek komt krijgt een warme maaltijd, een warm bad en een warm bed. Dit is een mensenrecht.
Black-out, zelfs het woord vind ik racistisch. Allen voor de rechter van het afschakelingstribunaal en de raddraaiers op...de elektrische stoel of in een donkere cel met kaarslicht.
Jean Marie Dedecker
Ons landje stond aan de wieg van de industriële revolutie. Eind 19e eeuw waren we de derde grootste economie van de wereld. In de tijd van een vliegenknipoog zijn we van een kruipende diersoort opgeklommen tot een volwaardige beschaving met elektrisch verwarmde huizen, kookplaten en (vaat)wasmachines. Vandaag moeten we aan de kaarsen, het paraffineoventje en de huifkar. Tot Paars in 1999 aan de macht kwam had ons landje één van de meest performante elektriciteitsvoorzieningen ter wereld. Kerncentrales zorgden voor 58% van de elektriciteitsproductie waarvan zelfs 15% kon worden uitgevoerd. Vandaag moet 25% worden ingevoerd! Electrabel monopoliseerde toen de markt maar 60% van de elektriciteitsprijs vloeide ook terug naar de overheid via allerhande belastingen en taksen. Ook de gemeentekas werd gespijsd en via een kluwen van intercommunales en cliëntelisme kon de politieke wereld mede aan de kassa passeren. Huisje weltevree. Tot Europa de liberalisering van de markt doordrukte waardoor productie, transport en levering aan de eindgebruiker opgesplitst moesten worden. Het werd een politieke knoeiboel en een aanslag op de portemonnee van de verbruiker.
Bongobons
De Rode Socialistische Kolchoze met op kop Steve Stevaert en Johan Vande Lanotte zag de kans schoon om een nieuw monopolie te vestigen, deze van de Hernieuwbare Energie.
Door oversubsidiëring werden hun economische volgelingen rijker, maar de aanbidders van de zonne- en windenergie lieten een gigantische financiële put achter voor de belastingbetaler, gecreëerd met de groenestroomcertificaten. Madame Soleil, Freya VDB deelde ze uit als Bongobons. Ons energiebeleid was een koehandel tussen de politieke partijen. Een voorbeeld: in 2005 sloten de ministers Johan Vande Lanotte en Marc Verwilghen een deal. Vande Lanotte vroeg en kreeg een stijging van de prijs van de GSC's voor zijn offshore windmolens. In ruil kreeg Verwilghen een hoger kortingsvoordeel voor bedrijven die jaarlijks meer dan 20.000 megawattuur verbruikten. Jan met de pet, het modale gezin en de kleine KMO's moesten die factuur ophoesten. Volgens een studie van de High Level Group Chemie & Life Sciences zou deze deal zelfs zo'n 18 miljoen euro per jaar meer kosten op de stroomfactuur van de NMBS. De spoorvakbonden hebben toen niet gestaakt. Erger nog. Door die oversubsidiëring werden de klassieke STEG-centrales (steenkool en gas) uit de markt geprijsd en diverse ovens sloten hun deuren. Afschakeling van het intellect en ons landje in donker en koude gehuld. Volgens het Planbureau zal een black- out 120 miljoen euro per uur kosten, waarvan 62% ten laste van Vlaanderen.
Blind optimisme
Onder druk van Ecolo-Groen besloot de Paarse regering in 2000 om onze kerncentrales vanaf 2014 te sluiten. Onze kerncentrales dichtdoen is net zoiets als het vuur ontdekken en het dan domweg uitdoven omdat iemand vreest dat hij zich zou kunnen verbranden. Met een extra nucleaire taks werd de winst van Electrabel ook nog afgeroomd om het bodemloze gat in de schatkist te vullen. Wie zijn bedrijf op termijn moet sluiten investeert er ook niet meer in. Plots werden scheurtjes in de centrales ontdekt (die er al 50 jaar in zitten). Fukushima en sabotage deden de rest. Verhofstadt verkaste Electrabel aan het Franse GDF Suez en loog het parlement voor met een pax electrica en met een golden share. In wiens kluis dit gouden aandeel zich bevindt weet tot op vandaag niemand. Het zou een parlementair of juridisch onderzoekje waard zijn. Er bestond echter geen alternatief voor kernenergie. De leugenachtige veronderstelling dat men tegen 2015 wel een oplossing zou vinden, was van een perverse kortzichtigheid om de pil van de oversubsidiëring in duurzame energie door de bevolking te doen slikken. De vlucht vooruit als blinddoek tegen de waarheid. Blind optimisme is een veredelde vorm van negationisme. Wetenschappelijk onderzoek heeft haar tijd nodig. Je kunt met IVF duizend vrouwen zwanger maken, maar het blijft nog altijd negen maanden wachten op een baby. Het zijn ook idioten die hun oude schoenen weggooien vooraleer ze nieuwe hebben. Groene ideologische graaicultuur boven gezond verstand.
Verhitte geesten
Het is wraakroepend dat we nu gehersenspoeld worden door eco-adepten die het afschakelplan een wraak vinden voor ons zondig consumptiegedrag. We worden overladen met een schuldgevoel omdat wij zogezegd de verkwisters zijn en niet de overheid. De collectieve hysterie over de opwarming van de aarde en de opgeklopte vrees voor een planetaire CO² vergiftiging verhitten onze geesten. Het zou zelfs leuk zijn als onze weermannen en -vrouwen hun meteorologische supercomputer opnieuw zouden gebruiken om het weer te voorspellen in plaats van ons te vertellen wat de milieubeweging vindt.
Schildpad
Gelukkig rijden we nog niet allen met een elektrisch wagentje. Dan stonden we mordicus stil bij een black-out. Die autootjes halen momenteel nog maar de snelheid van een schildpad (maar dan op zijn rug) en bij elke afstand, verder dan een boogscheut, moeten ze aan de stekker. Als je 100km ver een bezoek aan je schoonmoeder brengt, ben je verplicht om te overnachten tot het accuutje terug opgeladen is. Dat wil ik niemand toewensen. Straks, als onze kinderen de wonderen van de elektrische wagentechnologie onder de knie hebben zal ons landje al drie kerncentrales nodig hebben om ons wagenparkje op de weg te houden. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
Ik heb er geen bezwaar tegen dat de geitenwollensokkenbrigade met hun bakfietsen hout gaat sprokkelen om het dan op te stoken bij een kampvuur voor de bereiding van een vegetarisch wok- of éénpansgerechtje. Maar ik voel me niet schuldig over ons ecologisme. Wie bij me op bezoek komt krijgt een warme maaltijd, een warm bad en een warm bed. Dit is een mensenrecht.
Black-out, zelfs het woord vind ik racistisch. Allen voor de rechter van het afschakelingstribunaal en de raddraaiers op...de elektrische stoel of in een donkere cel met kaarslicht.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten