In het Bpostdossier hebben alle traditionele partijen tonnen boter op het hoofd, maar er zijn zoveel partijkopstukken bij betrokken dat er geen koppen zullen rollen.
Open brief aan de minister van Ambtenarenzaken, Petra De
Sutter,
Geachte mevrouw,
Laat mij toe dat ik de vrijheid neem om u te tutoyeren,
mevrouw de minister. Het bekt beter en het schrijft vlotter. In de coulissen
van de praatbarak aan het Natiënplein heb ik je immers leren kennen als een
minzame vrouw, zonder kapsones. Maar zachtmoedigheid wordt in het leugenpaleis
eerder weggezet als naïviteit, en je kunt dat niet blijven gebruiken als
excuus.
Als voogdijminister van overheidsbedrijven interpelleerde ik
je zo’n jaartje geleden in het parlementair halfrond over de verkoop van zo’n 170 Press
shops door Bpost aan het gokbedrijf Golden Palace. Als lid van Groen,
die zo puriteins en dogmatisch in de leer is tegen gokken (behalve als het over
de Lotto gaat) waste je verbaasd je handen in onschuld, als een volwaardige
Pontius Pilatus. Ik had toen nog met je te doen.
Empathie is echter geen dekmantel voor onbekwaamheid en
schuldig verzuim. In het House of Postcards zijn er vele
kamers en wordt er gepokerd met veel verschillende kaartspelen. Net zoals de
NMBS is Bpost een Plopsaland voor de vakbonden die er zelf eigengereid het
personeelsbeleid bepalen en vrijpostig het stakingswapen hanteren. Voor de
politieke partijen is het een beloningsmachine voor trouwe apparatsjiks in de
diverse raden van bestuur en in allerhande comités. Als je groen bent achter je
oren word je er al vlug rood van schaamte.
Je zult al ondervonden hebben, mevrouw de minister, dat de
PS een soort van voogdijpartij is van die (semi)overheidsbedrijven. Audrey
Hanard, de huidige voorzitter van de raad van bestuur, is bijvoorbeeld het
trekpoppetje van het socialistisch triumviraat Dermagne-Magnette-Di Rupo. Het
is kwaad kersen eten met het rode broederschap. Ze spuwen de pitten in je
gezicht. De met-pek-en-veren overladen ex-CEO van Bpost Dirk Tirez mocht er
bijvoorbeeld het grote ziekteverzuim niet aanpakken omdat het postbedrijf een
tewerkstellingsfabriek is voor de PS. Corruptie wordt er als corruPSion neergepend.
Tirez weigerde nu naar verluidt 450.000 euro zwijggeld. Er
zullen dus nog heel wat explosieve rancuneuze pakjes en saillante bombrieven
gepost worden. Er is blijkbaar geen economisch misdrijf te bedenken waaraan
Bpost zich niet heeft schuldig gemaakt. Eerder een soap van de Sopranos dan
van House of Cards: bedrog gepleegd als staatskassier voor de
verdeling van nummerplaten of het innen van verkeersboetes. Vijfentwintig tot
vijftig miljoen euro aan overfacturatie. Vier miljard euro subsidies op 10 jaar
tijd en een verlies van 70% aan beurswaarde! Frauduleuze kostprijsboekhouding.
Bewuste overschatting van omzet, winst en ebitda. Vervalsing van audits en
aanbestedingsprocedures. Illegale markt- en prijsafspraken. Gesjoemel met
krantenconcessies die aan de belastingbetaler al 875 miljoen euro kostten enz.
Normvervaging, gesjoemel, belangenvermenging, bedrog… een postzak vol.
Een minister is verantwoordelijk voor haar eigen entourage,
mevrouw, die wordt gekozen uit geloofsgenoten en partijvazallen. Het
rariteitenkabinet van de liegende Gelijkekansenminister van Ecolo, Sarah
Schlitz, was ook bewust geselecteerd volgens elke letter van het
LBGTQI-alfabet. Niet om te besturen, maar om te provoceren en te schockeren.
Het feit dat er twee van uw kabinetsmedewerkers op de loonlijst staan van Bpost
en dan nog meeschreven aan de nieuwe pakjeswet ten voordele van Bpost, komt dus
volledig op jouw conto.
Welk woordenoorlogje zouden de groene pacifistische sandalen
ontketenen indien er op het kabinet van de minister van Defensie een paar
cabinettards zouden verpieteren die op de loonlijst staan van wapenfabrikant
FN, en er nog een bestelling zouden plaatsen ook. Vraag het even aan je
partijgenote Magda Aelvoet die in 2002 als minister opstapte voor leveringen
aan Nepal van P90’s uit de FN wapencollectie.
Je naam is dus niet haas, geachte mevrouw, zoals je jezelf
graag voordoet, namelijk altijd bevoegd, maar nooit verantwoordelijk.
Detachering is een hypocriete cabinetardsepidemie. Zo staat de chauffeur van de groene Mobiliteitsminister
Georges Gilkinet (Ecolo) al jaren op de loonlijst van de NMBS.
Je hoeft echter nog niet te vrezen voor je ministeriële
broodwinning, mevrouw de minister, het wordt hoogstens een tijdje spitsroeden
lopen, maar je blijft wel aangeschoten wild. In
het Bpostdossier hebben alle traditionele partijen immers tonnen boter op het
hoofd, maar er zijn zoveel partijkopstukken bij betrokken dat er geen koppen
zullen rollen. Johan Vande Lanotte (Vooruit) onderhandelde op Economische
Zaken het krantencontract al in 2013, en vanaf 2014 kwam Bpost onder tuttéle
van Alexander De Croo (Open Vld) die de verlenging ervan uitschreef.
Zelfs de media moeten hun hoofd intrekken, zoals DPG
Media en Mediahuis, en concurrenten zoals krantendistributeur ANP die
overgekocht werd en PPP die uitgekocht werd. Bevriende advocatenkantoren zorgen
voor opgekuiste audits en dito doorlichtingen want het bloed stroomt waar het
niet gaan kan. Zo is Valérie Van den Panhuyzen, de directeur compliance, die
bij Bpost met de interne auditis belast, de echtgenote van Jeroen Delvoie, die
op zijn beurt partner is bij Eubelius, de huisadvocaat van Bpost die al jaren
de concessies en aanbestedingen begeleidt. Sophie De Schrevel, de directeur die bij Bpost moet waken over
de procedures en de wettelijke regels bij aanbestedingen, werd bij een audit
uit wind gezet door haar schoonbroer Yvan Desmedt die bij het advocatenkantoor
Jason Day werkt.
Zonder aanbesteding werd het consultancybedrijf McKinsey
aangesteld als hofleverancier voor de kader- en directiefuncties bij
Bpost. De Mickeys factureren per hoofd tot 2.000 euro
per dag, het maandloon van een postbode. McKinsey ketende Bpost stelselmatig
aan zich vast. Zo is het kostprijsberekeningsmodel intellectueel eigendom
gebleven van het consultancybedrijf. Net dat model zorgde voor de
overfacturatie en het plunderen van de schatkist.
Je moet je echter wel zorgen maken over de vrije val van je
partij, mevrouw. De kiesdrempel wenkt. Velen verlaten nu al als ratten het
zinkend schip. Mandatarissen als Björn Rzoska, Barbara Creemers en zelfs het duo Juman
Benjumena & Elisabeth Meuleman, die afgelopen jaar nog kandidaat waren
voor het voorzitterschap, springen over boord. De door
jou in 2021 beloofde “afspraak met de geschiedenis” om alle kerncentrales
definitief te sluiten, is als een nucleaire bom in jullie gezicht ontploft.
De groene viscerale aversie voor wetenschap, techniek en industrie ergert de
kiezer mateloos. Groenen denken en praten alsof ze uit de Bijbel en de Koran
citeren, eeuwig knarsetandend en gecrispeerd kommaneukend. Jullie hebben de
volksgunst, die bij aanvang nog bestond voor Agalev, verknald door dogmatische
starheid, eindeloos gezeur en kleffe symboolpolitiek. De Jong-Groene blaaskaken twitterden onlangs nog dat hun oude
witte mensen mogen oprotten omdat ze in hun bestuur “een betere weerspiegeling
van de maatschappij willen”. Multiculturele overstretching van een
door woke doorgeschoten open-grenzenpartij, zonder respect voor politieke
monumentenzorg.
Het ga je voor de wind, mevrouw.
Jean-Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten