Aalst carnaval: in principekwesties wordt overdrijving altijd de regel

'Het recht om met iets te lachen markeert de scheidingslijn tussen een beschaafde en een barbaarse samenleving', schrijft Jean-Marie Dedecker nu het stof gaan liggen is na Aalst Carnaval.

We hebben Zwarte Piet vermoord en hem vervangen door een roedel bleekscheten met roetsmeren. Kerstmarkten werden winterfeesten, en in een basisschool in het Nederlandse Zevenaar werd het woord carnaval nu ook vervangen door "verkleedfeest", want het heidense carnaval is volgens verbindende scherpsslijpers historisch gezien de christelijke hedonistische uitlaatklep voor het begin van de vasten. 'Omdat carnaval van oudsher een katholiek feest is, past de naam niet bij de openbare school', klinkt het.

Humoristen en racismebestrijders moeten vandaag in tijden van carnaval op hun tenen lopen en de randen van hun teennagels uitkuisen. Vorig jaar werd er in Aalst van een mug een olifant gemaakt en afgelopen zondag stond het beest in de kamer en de porseleinkast. In principekwesties wordt overdrijving altijd de regel.

Aalst carnaval: in principekwesties wordt overdrijving altijd de regel

De zeloten van de Joods-zionistische gemeenschap riepen op om een chelem - een joodse fatwa - tegen de Aalsterse zotskappen uit te spreken, en de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Yisrael Katz wilde hun jaarlijkse carnavalstoet laten verbieden. De ambassadeur van het "Heilig Land" Emmanuel Nahshon noemde de Ajuinen zelfs lafaards. Niet zij zijn echter de lafaards, maar ons land dat vorige week als voorzitter van de Veiligheidsraad in New York voor Israël op de knieën ging, en de uitnodiging introk van de voorzitter van de Palestijnse ngo Defense for Children International Palestine (DCIP) om er te komen spreken over de onderdrukking van het Palestijnse volk. Evenals onze kruiperige premier van aflopende zaken Sophie Wilmès. Het schoothondje van EU-baas Charles Michel, die in haar eigen gemeente Sint-Genesius-Rode de Vlamingen wegpest en discrimineert, voelde zich ook geroepen om die Vlaamse carnavalisten te stigmatiseren. Platvloerse lippendienst voor de Israëlische ambassadeur. Toen België Israël eventjes beduusd op het matje riep, omdat het een door ons land gefinancierd Palestijns schooltje in Bethlehem vernietigde evenals enkele waterreservoirs en 2500 bomen in Khirbet Al-Duqayqah, werd het door Katz en zijn zeloten afgeblaft met "bemoei u met je eigen zaken" en "dit zijn binnenlandse aangelegenheden". Zoveel eergevoel heeft Wilmès niet, laat staan moed.

In de carnavalstoet van het Spaanse dorp Campo de Criptama liepen er vorige week lui mee in naziuniformen en gevangenen in streepjeskledij. Er rolde een praalwagen over de keien die er uitzag als een gaskamer. In de Spaanse Semana Santa-processies lopen straks pilarenbijters rond in habijten die rechtstreeks van een kruisverbranding door de Klu Klux Klan in het Amerikaanse Kentucky lijken ingevlogen. Maar Catalaanse politici die er een referendum organiseerden zitten er achter de tralies. Behalve vergissing mijnentwege is de Veiligheidsraad er niet over samengekomen, en houden de Europese Mandarijnen in hun Brussels Vaticaan de lippen stijf op elkaar, en knijpt Opper-Mandarijn Charles Michel de billen dicht.

Terwijl Wilmès haar klaagzang over de Aalsterse lachebekjes aanzette, kondigde Netanyahu zopas aan dat hij doorgaat met de annexatie van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever, en dat hij er 3.500 woningen zal laten bouwen, uitsluitend voor Joodse kolonisten. Israël is een racistische apartheidsstaat die voortdurend het onverteerd schaamtegevoel van de westerse wereld voor de Holocaust aanwakkert, en ervan misbruik maakt om haar eigen wandaden tegen het Palestijnse volk te verrechtvaardigen. Wie ook maar de minste kritiek uit op haar beleid wordt van antisemitisme beschuldigd, en wordt dan zelf slachtoffer van haar doorgeslagen slachtofferretoriek. Wie het zionisme van Theodor Herzl bekritiseert, dat de theocratische joodse eenheidsstaat nastreeft en dat door de Verenigde Naties nog als racisme veroordeeld werd met Resolutie 3379 (herroepen in 1991 door resolutie 46/86), wordt nu zelf van racisme en Jodenhaat beschuldigd door klaagmierenneukers.

Geen enkele maatschappelijke herinnering boezemt ons meer angst in dan het weerzinwekkende nazisme. Daarom roepen droeftoeters bij elk opstootje dat de jaren dertig en de heropflakkering van het fascisme om de hoek loeren. Valse verbindingsprofeten, genre Bart Somers, sprokkelen schaamteloos deugpuntjes bij de minderheden door die irreële angst uit te vergroten. Het lijkt eerder plat dhimmitudegedrag voor lui die toch niet voor hem stemmen dan verdoken schaamtegevoel voor een eigen onverwerkt familiaal verleden. De brand in het asielcentrum van Spouwen-Bilzen in verband brengen met 'een bepaalde fractie in de Reichstag', evenals karikaturen met pijpenkrullen, haakneuzen en rare hoeden "verbinden" met de Holocaust zijn ziekelijke overdrijvingen. Ze werken contraproductief en versterken de polarisering.

Voor de minste kritiek stigmatiserend aan de Klaagmuur gaan uithuilen toont eerder de balk van onverdraagzaamheid in het eigen oog dan de splinter in het oog van de ander. Wouter De Vriendt, groen van verbindingsnijd, hield op Twitter zijn hart vast en durfde aan het ondenkbare voor onze samenleving niet denken, toen een Somalische asielzoekster voor het opvangcentrum De Barke in Heusden-Zolder onlangs werd dood gereden. Na onderzoek bleek de dader van het vluchtmisdrijf een ruziënde vriend van het slachtoffer te zijn. Minachtende moralisten die met een weerzinwekkend genoegen en met een opgestoken vingertje bij elk opstootje naar rechts wijzen, verhogen alleen maar het ongenoegen en de woede van hen die zich met de juiste woorden niet kunnen verdedigen tegen de vileine aanvallen van de linkse profeten.

Er zijn natuurlijk de uitwassen van extreemrechts en nationaalsocialisten met heimwee, maar dat neemt niet weg dat Arabische migrantengemeenschappen een voorname bron zijn van contemporain antisemitisme. Vrijwel alle aanslagen op Joodse doelen - van het Brusselse museum (2014) en de Parijse supermarkt (2015) tot de Kopenhaagse synagoge (2015) en het Amsterdamse restaurant (2017) - werden gepleegd door geradicaliseerde migranten van Arabische komaf.

Volgens een studie van professor Mark Elchardus hangt de helft van de Brusselse moslimjongeren antisemitische standpunten aan. Het is veiliger voor een chassidische Jood om in de steegjes van Aalst rond te kuieren dan in de straten van hellhole Molenbeek. Lui als de extreemrechtse Nederlander Geert Wilders zijn zelfs slippendragers van de Israëlische lobby. Vlaams Belanger Filip Dewinter en zijn alter ego Sam van Rooy gaan plat op de buik voor elk joods stemmetje in hun Koekenstad.

De Dossinkazerne langs de ene kant steeds misbruiken als heropvoedingsgesticht tegen racisme wordt op termijn zelfs pathetisch. Aan de ander kant rolt haar Raad van Bestuur, vol proffen en politici, rolt zelf ruziënd over de straat om te bewijzen wie het strengst in de leer is. Mensenrechtenactiviste Brigitte Herremans mocht er de vredesprijs van Pax Christi niet in ontvangst nemen omdat ze het lot van de Palestijnen in de openluchtgevangenis van Gaza had aangeklaagd.

Net zoals de homo's zich niet in hun kruis getast hoeven te voelen door de voil jeannetten, hoeven moslims, joden, priesters, nonnen, zigeuners, politici en allerhande BV's niet bevreesd te zijn voor een jaarlijks feest van spot en absurditeit. Wie kan lachen met zijn eigen trauma's en nederlagen, en wie zelfrelativering en zelfspot tot deugd kan verheffen staat boven het gejoel en gewoel, hoe vulgair en kwetsend het ook mag zijn. De vrije meningsuiting moet volgens mij absoluut zijn. Ik ga vier puntjes op mijn kont tatoeëren uit protest tegen de pestkoppen die met therapeutische hardnekkigheid onze carnavalisten als fascisten en racisten blijven wegzetten. 

'Het recht om met iets of iemand te lachen, markeert meteen de scheidingslijn tussen een barbaarse of een beschaafde samenleving', zegt Zineb El Rhazoui, de streng beveiligde journaliste van Charlie Hebdo. Een wijze vrouw.

Jean Marie Dedecker