Van Biesen mompelde in het halfrond dat SP.A-er Meryame Kitir terug naar Marokko mocht verkassen en ze manoeuvreerde hem listig op het racistisch schavot. Kitir had het van horen zeggen, maar wie ooit op de parlementaire preekstoel heeft gestaan, is vertrouwd met die monkelende blauwe stoorzender, meer provocatie uit frustratie dan inhoud. Van Biesen, die zijn politieke loopbaan meer te danken heeft aan opvolgersplaatsen op de kieslijsten dan aan voorkeurstemmen, kroop plat op zijn buik door het stof uit politiek lijfsbehoud en verontschuldigde zich voor wat hij beweerde "niet" gezegd te hebben. Van dergelijk plat opportunisme lusten de honden nog geen homp brood, laat staan bitterballen. Lui die de hielen likken en met de laarzen klikken om hun zitje te vrijwaren zouden zelfs per definitie het volk niet meer mogen vertegenwoordigen.