Klimaatconferenties en vastenacties zijn even alarmistisch als hopeloos,
vindt Jean-Marie Dedecker in deze bijdrage voor het Schaduwparlement van
Knack.be
De klimaatkerk roept haar volgelingen op om gedurende de vastenperiode 40
etmalen vegetariër te worden met de Dagen Zonder Vlees-campagne. Voor alles wat
eindigt op '-ariër' heb ik een aangeboren wantrouwen, zelfs voor het woord
parlementariër. De wereld moet gered van het klimaat-armageddon en dan steunen
de religies mekaar.
Terwijl we hier de milieu-ramadan invoeren, koopt China de melk op tot in India. Hoe rijker men wordt, hoe meer dierlijke eiwitten men eet. Dit vergt meer granen voor dierlijke voeding (5 tot 10 kilo graan om 1 kilo vlees te produceren) en het verhoogt de voedselprijzen. Zou men in China ook de vastentijd kennen of zouden ze het afgeleerd zijn door de hongersnoden van Mao?
Terwijl we hier de milieu-ramadan invoeren, koopt China de melk op tot in India. Hoe rijker men wordt, hoe meer dierlijke eiwitten men eet. Dit vergt meer granen voor dierlijke voeding (5 tot 10 kilo graan om 1 kilo vlees te produceren) en het verhoogt de voedselprijzen. Zou men in China ook de vastentijd kennen of zouden ze het afgeleerd zijn door de hongersnoden van Mao?
Vleeseters zijn per definitie zondaars, want ze hebben een grote ecologische
voetafdruk. Volgens het Livestock's Long Shadow-rapport van de Verenigde Naties
uit 2006 is de vleesproductie verantwoordelijk voor 18 procent van de globale
broeikasuitstoot, twee procent meer dan de transportsector. Een koe produceert
per jaar 2,5 ton CO², waaronder 106 kilo methaangas, dat zelfs 25 keer
vervuilender is. We zouden de rundsteak kunnen vervangen door een kangoeroe- of
struisvogelsteak, want hun scheten bevatten geen methaangas. Daarenboven is
struisvogelpolitiek een wezenlijk onderdeel van elk geloof.
Een autootje tuft gemiddeld 14.000 km per jaar en verbruikt even gemiddeld 165 gram CO² per km of 2,3 ton per jaar. Dit is 0,2 ton minder dan onze herkauwers. Naar de slachtbank met die herkauwers!
Honden op de menukaart
Dankzij Robert en Brenda Vale, die aan de universiteit van Wellington in Nieuw-Zeeland onderzoek doen naar duurzame consumptie, kennen we ook de ecologische pootafdruk. Voor een Duitse Herder of een Deense Dog is de pootafdruk 1,1 hectare, evenveel als van een arme Afrikaan. Erger nog, het is meer dan een zware voet in een 4x4 Toyota Land Cruiser van 4,6 liter die bij normaal verbruik een ecologische wielafdruk heeft van amper 0,41 hectare. Zo'n Duits Herdertje of Deens Dogje eet per jaar 164 kg vlees en 95 kg korrels. Naar de slachtbank met die vervuilende viervoeters! In Korea en China staan honden al eeuwenlang op de menukaart. Het zijn ecologische zieners, die Aziaten.
In de New Scientist berekende de Amerikaan John Barrett dat de pootafdruk van een kat 0,15 hectare is, het equivalent van een VW Golf, en de vinafdruk van een goudvis is 3,4 m². Volgens de groene logica is het tijd dat we orka's, bultruggen en dito walvissen naar de eeuwige jachtvelden sturen. Hun vinafdruk is groter dan 20 voetbalterreinen. Naar de slachtbank en het vilbeluik!
Ardeense trekpaarden
We zijn ontzettend progressief en inventief in onze zoektocht naar oplossingen voor de klimaatverandering. Schaarbeek heeft zelfs een paar merkwaardige gemeentearbeiders in dienst genomen: Taram en Vouziers, twee Ardeense trekpaarden. De viervoeters dokkeren om de twee weken fier door de Brusselse straten om grof huisvuil op te halen bij de senioren. Het span wordt dan steevast gevolgd door een file auto's, hoestbuien op vier wielen en Co² spuiende uitlaatkleppen aan een slakkengang, of liever paardengang. De paarden schijten er lustig op los. We zijn toch zo milieubewust mijnheer, en zo lief, en zo aaibaar. Iedereen tevreden. De dienst Netheid en de menner gniffelen groen en de schimmels zelf glunderen ook. Back to the future, ingespannen voor de Hippobus.
Hun grootvader trok nog de bierkar, hun vader de ploeg, zijzelf krijgen nu een nichterig permanentje en een lintje in hun manen. Eindelijk verlost van de elastieken sokken en het jeanetterig showgedoe. 'Blanche en z'n peird'.
Auto als redmiddel van het milieu
Amper een eeuw geleden was paardenmest het grootste milieu- en ziekteprobleem in de grootsteden. In New York bijvoorbeeld liepen er zo'n 200.000 paarden rond die dagelijks elk 12 kilo stront op de keien kletterden. Zo'n 2,5 miljoen kilo per dag, opgehoopt op strontbergen langs de weg, soms tot 20 meter hoogte, vol strontvliegen en ongedierte, dragers van dodelijke ziektekiemen. Om van de stank maar te zwijgen. Het menselijk vernuft heeft het opgelost: de paardentram werd ingeruild voor een elektrische tram. Het nieuwe lastdier werd de auto. De automobiel als redder van het milieu.
In 2007 stierven in The Big Apple 274 mensen in een auto-ongeluk, oftewel 1 per 30.000 inwoners. In 1900 kwamen er 200 om in een... paardenongeval, 1 per 17.000 inwoners. Je had dus 2 keer meer kans om te sterven door een paard dan nu door de auto.
Paardenbiefstuk
Paardenmest bevat ook nog methaan. Een sterk broeikasgas. Mestloze dieren kweken behoorde nog niet tot de mogelijkheden van de gentechnologie en groene jongens haten ook genetische manipulatie. Was er toen sprake geweest van global warming dan was onze geliefde viervoeter vlug geëindigd als paardenbiefstuk. Voor de paardenstront en de hoefafdruk van twee boerenknollen kun je rustig een paar moderne afvalwagens laten draaien. Ze hoeven niet op stal of naar de hoefsmid of de veearts, ze draaien 24 u op 24, behoeven geen haver en geen toezicht in het weekend.
Meer dan een eeuw geleden hadden we ook al onze milieuconferenties, net zoals het IPCC. Even alarmistisch en hopeloos. In1898 vond in New York de eerste internationale stedenbouwkundige conferentie plaats. Op de agenda: paardenmest. De conferentie werd na drie dagen afgeblazen in plaats van de geplande tien dagen. Ze vonden hun werk zinloos want de mestcrisis was onoplosbaar. Als je eens door New York flaneert, bewonder dan eens de statige, uit bruine baksteen opgetrokken herenhuizen met een elegant bordes dat vanaf het straatniveau oprijst tot de woonruimte op de eerst verdieping. Bedenk dan dat dit nodig was om boven de paardenmest uit te stijgen. Het stonk verschrikkelijk in de zomer en bij regenweer overspoelde een soepachtige stroom paardenmest de voetgangersplaatsen en lekte de kelders in. Ford en zijn T'tje hebben de beschaving gered van de hippische activiteiten. Er is nog hoop voor Schaarbeek.
"Net als bij alle goede religies bevredigt angst voor klimaatverandering onze behoefte aan schuldbesef, weerzin jegens onszelf en het eeuwige gevoel dat technologische vooruitgang door de goden moet worden afgestraft" zei de Londense burgemeester Boris Johnson. Vasten hoort daarbij.
Geef mij maar een stoofvlees met friet...
Jean Marie Dedecker
Een autootje tuft gemiddeld 14.000 km per jaar en verbruikt even gemiddeld 165 gram CO² per km of 2,3 ton per jaar. Dit is 0,2 ton minder dan onze herkauwers. Naar de slachtbank met die herkauwers!
Honden op de menukaart
Dankzij Robert en Brenda Vale, die aan de universiteit van Wellington in Nieuw-Zeeland onderzoek doen naar duurzame consumptie, kennen we ook de ecologische pootafdruk. Voor een Duitse Herder of een Deense Dog is de pootafdruk 1,1 hectare, evenveel als van een arme Afrikaan. Erger nog, het is meer dan een zware voet in een 4x4 Toyota Land Cruiser van 4,6 liter die bij normaal verbruik een ecologische wielafdruk heeft van amper 0,41 hectare. Zo'n Duits Herdertje of Deens Dogje eet per jaar 164 kg vlees en 95 kg korrels. Naar de slachtbank met die vervuilende viervoeters! In Korea en China staan honden al eeuwenlang op de menukaart. Het zijn ecologische zieners, die Aziaten.
In de New Scientist berekende de Amerikaan John Barrett dat de pootafdruk van een kat 0,15 hectare is, het equivalent van een VW Golf, en de vinafdruk van een goudvis is 3,4 m². Volgens de groene logica is het tijd dat we orka's, bultruggen en dito walvissen naar de eeuwige jachtvelden sturen. Hun vinafdruk is groter dan 20 voetbalterreinen. Naar de slachtbank en het vilbeluik!
Ardeense trekpaarden
We zijn ontzettend progressief en inventief in onze zoektocht naar oplossingen voor de klimaatverandering. Schaarbeek heeft zelfs een paar merkwaardige gemeentearbeiders in dienst genomen: Taram en Vouziers, twee Ardeense trekpaarden. De viervoeters dokkeren om de twee weken fier door de Brusselse straten om grof huisvuil op te halen bij de senioren. Het span wordt dan steevast gevolgd door een file auto's, hoestbuien op vier wielen en Co² spuiende uitlaatkleppen aan een slakkengang, of liever paardengang. De paarden schijten er lustig op los. We zijn toch zo milieubewust mijnheer, en zo lief, en zo aaibaar. Iedereen tevreden. De dienst Netheid en de menner gniffelen groen en de schimmels zelf glunderen ook. Back to the future, ingespannen voor de Hippobus.
Hun grootvader trok nog de bierkar, hun vader de ploeg, zijzelf krijgen nu een nichterig permanentje en een lintje in hun manen. Eindelijk verlost van de elastieken sokken en het jeanetterig showgedoe. 'Blanche en z'n peird'.
Auto als redmiddel van het milieu
Amper een eeuw geleden was paardenmest het grootste milieu- en ziekteprobleem in de grootsteden. In New York bijvoorbeeld liepen er zo'n 200.000 paarden rond die dagelijks elk 12 kilo stront op de keien kletterden. Zo'n 2,5 miljoen kilo per dag, opgehoopt op strontbergen langs de weg, soms tot 20 meter hoogte, vol strontvliegen en ongedierte, dragers van dodelijke ziektekiemen. Om van de stank maar te zwijgen. Het menselijk vernuft heeft het opgelost: de paardentram werd ingeruild voor een elektrische tram. Het nieuwe lastdier werd de auto. De automobiel als redder van het milieu.
In 2007 stierven in The Big Apple 274 mensen in een auto-ongeluk, oftewel 1 per 30.000 inwoners. In 1900 kwamen er 200 om in een... paardenongeval, 1 per 17.000 inwoners. Je had dus 2 keer meer kans om te sterven door een paard dan nu door de auto.
Paardenbiefstuk
Paardenmest bevat ook nog methaan. Een sterk broeikasgas. Mestloze dieren kweken behoorde nog niet tot de mogelijkheden van de gentechnologie en groene jongens haten ook genetische manipulatie. Was er toen sprake geweest van global warming dan was onze geliefde viervoeter vlug geëindigd als paardenbiefstuk. Voor de paardenstront en de hoefafdruk van twee boerenknollen kun je rustig een paar moderne afvalwagens laten draaien. Ze hoeven niet op stal of naar de hoefsmid of de veearts, ze draaien 24 u op 24, behoeven geen haver en geen toezicht in het weekend.
Meer dan een eeuw geleden hadden we ook al onze milieuconferenties, net zoals het IPCC. Even alarmistisch en hopeloos. In1898 vond in New York de eerste internationale stedenbouwkundige conferentie plaats. Op de agenda: paardenmest. De conferentie werd na drie dagen afgeblazen in plaats van de geplande tien dagen. Ze vonden hun werk zinloos want de mestcrisis was onoplosbaar. Als je eens door New York flaneert, bewonder dan eens de statige, uit bruine baksteen opgetrokken herenhuizen met een elegant bordes dat vanaf het straatniveau oprijst tot de woonruimte op de eerst verdieping. Bedenk dan dat dit nodig was om boven de paardenmest uit te stijgen. Het stonk verschrikkelijk in de zomer en bij regenweer overspoelde een soepachtige stroom paardenmest de voetgangersplaatsen en lekte de kelders in. Ford en zijn T'tje hebben de beschaving gered van de hippische activiteiten. Er is nog hoop voor Schaarbeek.
"Net als bij alle goede religies bevredigt angst voor klimaatverandering onze behoefte aan schuldbesef, weerzin jegens onszelf en het eeuwige gevoel dat technologische vooruitgang door de goden moet worden afgestraft" zei de Londense burgemeester Boris Johnson. Vasten hoort daarbij.
Geef mij maar een stoofvlees met friet...
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten