Als de kosten kunnen doorgeschoven worden naar de belastingbetaler, zitten
vakbonden en patronaat altijd vlug op dezelfde lijn, schrijft Jean-Marie
Dedecker in zijn bijdrage aan het Schaduwparlement.
De valiezen van onze bruggepensioneerde senioren in Benidorm, Emirdag of Marrakech stonden al vertrekkensklaar. Maar het kattenbelletje over het feit dat ze tot hun 65ste beschikbaar moesten zijn voor de arbeidsmarkt was nog niet droog, of de maatregel werd al terug ingeslikt.
Als de kosten kunnen doorgeschoven worden naar de belastingbetaler, zitten vakbonden en patronaat altijd vlug op dezelfde lijn
De valiezen van onze bruggepensioneerde senioren in Benidorm, Emirdag of Marrakech stonden al vertrekkensklaar. Maar het kattenbelletje over het feit dat ze tot hun 65ste beschikbaar moesten zijn voor de arbeidsmarkt was nog niet droog, of de maatregel werd al terug ingeslikt.
Als de kosten kunnen doorgeschoven worden naar de belastingbetaler, zitten vakbonden en patronaat altijd vlug op dezelfde lijn
De vergadertijgers van de vakbonden, Marc Leemans (ACV),
Rudy De Leeuw (ABVV) en Jan Vercaemst
(ACLVB)hebben samen een loopbaan van 100 jaar, maar hebben blijkbaar nog nooit
een dag gewerkt. Ze weten zelf niet wat de werkvloer is. Vandaar dat ze eerder
pleiten voor het recht op luiheid dan het recht op arbeid. Met hun bloedbank- en
chantageretoriek misbruiken ze het stakingsrecht in een opbod voor syndicale
zieltjeswinst. Staken in een privéonderneming is niet zelden verworden tot het
pesten van de werkgever voor het wangedrag van de overheid. Je geeft je broer
toch ook geen pak rammel omdat je ouders je zakgeld willen verlagen?
Het overheidsfalen is een chronische Belgische ziekte. Pensioenvoorzieningen werden nooit aangelegd. Integendeel. Het Zilverfonds was pure oplichting. Pensioenfondsen van Belgacom, BIAC, Belgocontrol e.a. werden door Paars in de staatskas gegooid om het begrotingsgat te dichten. Sale-&-lease-back-operaties werden opgezet met de lusten voor vandaag en de lasten voor morgen... Jean-Luc Dehaene (CD&V) verkocht de goudvoorraad van de Nationale Bank en liet de Lotto geld lenen om zijn begroting in evenwicht te brengen. Trucs van 'Luie Charel' onder het motto 'na ons trekken ze de brug op'.
Politici van alle partijen stonden decennialang aan de fabriekspoort om bij elke sluiting of herstructurering van een onderneming brugpensioenen uit te delen als politiek snoepgoed, zelfs aan 48-jarigen. Van Renault tot Ford, van ArcelorMittal tot Delhaize. Electorale zoethouders.
De N-VA zou voor verandering zorgen, maar ze bestendigen eerder de verankering, ook in het nieuwe SWT-akkoord: lood om oud ijzer, in een klassiek Belgisch compromis gegoten om een blaam voor onmacht te verdoezelen. Voor de huidige bruggepensioneerden verandert er niets. Voor de toekomstige SWT'ers wordt actief en passief solliciteren vervangen door aangepast beschikbaar zijn. In het vakjargon heet dit Newspeak om de vis te verdrinken. De hete brij wordt doorgeschoven naar de VDAB.
Maar jobaanbieding en omscholing voor ouderen door de VDAB is eerder bezigheidstherapie om haar eigen subsidiëring te verrechtvaardigen. De jeugdwerkloosheid is gestegen van 18% in 2008 naar 23,7% nu. Jongeren die pas van de schoolbanken komen, verslijten al hun broek in omscholingsprogramma's. Quid ouderen, VDAB? Dit neemt niet weg dat iedereen die werklozensteun geniet, beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt. Dit is een principe.
Ongemotiveerd tijdskrediet en brugpensioen zijn uitwassen van de pampermaatschappij. Bij de val van het Romeinse Rijk lag één derde van de bevolking aan 'den dis'. Gratis kaas krijg je alleen in de muizenval.
Oud is niet out! Het brugpensioen of SWT (Stelsel van Werkloosheid met bedrijfstoeslag) is één der meest nefaste statuten van ons sociaal verzekeringsstelsel. Het is geëvolueerd van sociale noodrem naar een verworven recht. Het heeft zelfs een onrechtvaardige bijwerking.
Wie bijvoorbeeld op 55 jaar op brugpensioen gaat, bouwt tot zijn 65ste (straks 67) pensioenrechten op. Het diende om ouderen aan te moedigen om op te stappen en plaats te ruimen voor jongeren. Dit is mislukt. De 'lump of labour'-theorie met een statische arbeidsmarkt is een economisch illusie. Het ontbreekt alleen aan politieke moed om het af te schaffen, of liever te laten uitdoven. Het systeem wordt te pas en te onpas misbruikt. Niet in het minst door de begunstigden en de ondernemers zelf. Zwartwerk tiert het weligst waar vele jonge bruggepensioneerden wonen. Zwartgeld is de smeerolie van de karweieneconomie.
Ondernemers pleiten voor langer werken en minder overheidsbeslag, maar leggen de factuur bij de belastingbetaler. Hypocriet. Tot aan je vijfentwintigste wordt kennis je ingeperst, tot je vijftigste wordt het eruit geperst en dan wordt de uitgeknepen citroen weggegooid. Door de verticale leeftijdsverloning, hoe ouder hoe duurder, is de ondernemer liever van zijn dure vogels verlost en dat liefst op kosten van de overheid.
Op lange termijn is de enige oplossing niet-leeftijdsgebonden loonschalen. Wat baat het immers om te pleiten voor langer werken als je bij elke sollicitatie doorgestuurd wordt wegens te dure rimpels?
De bedrijven hebben de productiviteit steeds opgedreven omdat arbeid zo zwaar belast werd dat het een merkproduct werd aan luxe-tarieven. Er kwamen mensen uit Oost-Europa naar hier om hun arbeid in solden aan te bieden en migranten kwamen jobs invullen die we zelf niet wilden uitvoeren. Voor wie buiten de markt viel, zorgde de overheid voor een vangnet dat al vlug een onbetaalbare hangmat werd. Van de 55-plussers werkt amper 42%. Beperking van werkloosheid in de tijd en de werkloosheidsval supprimeren zou soelaas kunnen brengen, maar ook daar heeft de N-VA haar verkiezingsbeloftes al ingeslikt.
Qua arbeidstempo en -intensiteit zitten we boven de zweetdrempel, maar qua arbeidsduur lopen we al lang onder de lat door. Swiss Life (gespecialiseerd in levensverzekeringen, die kan het dus weten al is het uit eigenbelang) heeft berekend dat iemand met een normale levensverwachting amper 16 procent van zijn leven aan arbeid besteedt. Dat wil ook zeggen dat we dus 84 procent cadeau krijgen, waarvan een groot deel in bed, maar dit heeft ook leuke lucide momenten. Het schijnt dat we ook 16 uur van onze levensloop spenderen aan 'klaarkomen', maar dit is verwaarloosbaar anekdotisch.
We worden gebrainwashed om arbeid als een last te aanvaarden terwijl het ook een lust en een voorrecht is.
Onze ouders werden gemiddeld 73 jaar oud en werkten tot hun 65ste. Vandaag is hun levensverwachting 83 jaar en werken we gemiddeld tot onze 59ste. Volgens Expected duration of working life van Eurostat uit 2012 leeft de gemiddelde Belg 77,8 jaar en werkt hij/zij daarvan 32,2 jaar, de Nederlander 39,6 jaar, de Zweed 41,8 en een Griek of Italiaan amper 29 jaar.
En het is nog niet gedaan! Om de vijf tot tien jaar stijgt onze levensverwachting met een jaar. Zouden we dan niet eerder beschaamd moeten zijn dat we onze kinderen opzadelen met onze vergrijzing? Zouden we niet beter onze vooropgestelde termen zonder morren uitdoen? We belanden langzaam aan in een slaapeconomie met een politiek van 'pappen en nathouden'.
We worden gebrainwashed om arbeid als een last te aanvaarden terwijl het ook een lust en een voorrecht is. Werken is voor velen een noodzakelijk kwaad om hun vrije tijd te sponseren. In het Medical British Found stelden Amerikaanse onderzoekers dat mensen die op hun 55ste stoppen met werken dubbel zo snel sterven als mensen die tot hun 65ste blijven doorgaan.
Werken zou de sociale betrokkenheid verhogen, de mentale en fysieke activiteit en vooral het gevoel van zelfwaarde. Zo hoor je het ook een keer van een ander.
Jean Marie Dedecker
Het overheidsfalen is een chronische Belgische ziekte. Pensioenvoorzieningen werden nooit aangelegd. Integendeel. Het Zilverfonds was pure oplichting. Pensioenfondsen van Belgacom, BIAC, Belgocontrol e.a. werden door Paars in de staatskas gegooid om het begrotingsgat te dichten. Sale-&-lease-back-operaties werden opgezet met de lusten voor vandaag en de lasten voor morgen... Jean-Luc Dehaene (CD&V) verkocht de goudvoorraad van de Nationale Bank en liet de Lotto geld lenen om zijn begroting in evenwicht te brengen. Trucs van 'Luie Charel' onder het motto 'na ons trekken ze de brug op'.
Politici van alle partijen stonden decennialang aan de fabriekspoort om bij elke sluiting of herstructurering van een onderneming brugpensioenen uit te delen als politiek snoepgoed, zelfs aan 48-jarigen. Van Renault tot Ford, van ArcelorMittal tot Delhaize. Electorale zoethouders.
De N-VA zou voor verandering zorgen, maar ze bestendigen eerder de verankering, ook in het nieuwe SWT-akkoord: lood om oud ijzer, in een klassiek Belgisch compromis gegoten om een blaam voor onmacht te verdoezelen. Voor de huidige bruggepensioneerden verandert er niets. Voor de toekomstige SWT'ers wordt actief en passief solliciteren vervangen door aangepast beschikbaar zijn. In het vakjargon heet dit Newspeak om de vis te verdrinken. De hete brij wordt doorgeschoven naar de VDAB.
Maar jobaanbieding en omscholing voor ouderen door de VDAB is eerder bezigheidstherapie om haar eigen subsidiëring te verrechtvaardigen. De jeugdwerkloosheid is gestegen van 18% in 2008 naar 23,7% nu. Jongeren die pas van de schoolbanken komen, verslijten al hun broek in omscholingsprogramma's. Quid ouderen, VDAB? Dit neemt niet weg dat iedereen die werklozensteun geniet, beschikbaar moet zijn voor de arbeidsmarkt. Dit is een principe.
Ongemotiveerd tijdskrediet en brugpensioen zijn uitwassen van de pampermaatschappij. Bij de val van het Romeinse Rijk lag één derde van de bevolking aan 'den dis'. Gratis kaas krijg je alleen in de muizenval.
Oud is niet out! Het brugpensioen of SWT (Stelsel van Werkloosheid met bedrijfstoeslag) is één der meest nefaste statuten van ons sociaal verzekeringsstelsel. Het is geëvolueerd van sociale noodrem naar een verworven recht. Het heeft zelfs een onrechtvaardige bijwerking.
Wie bijvoorbeeld op 55 jaar op brugpensioen gaat, bouwt tot zijn 65ste (straks 67) pensioenrechten op. Het diende om ouderen aan te moedigen om op te stappen en plaats te ruimen voor jongeren. Dit is mislukt. De 'lump of labour'-theorie met een statische arbeidsmarkt is een economisch illusie. Het ontbreekt alleen aan politieke moed om het af te schaffen, of liever te laten uitdoven. Het systeem wordt te pas en te onpas misbruikt. Niet in het minst door de begunstigden en de ondernemers zelf. Zwartwerk tiert het weligst waar vele jonge bruggepensioneerden wonen. Zwartgeld is de smeerolie van de karweieneconomie.
Ondernemers pleiten voor langer werken en minder overheidsbeslag, maar leggen de factuur bij de belastingbetaler. Hypocriet. Tot aan je vijfentwintigste wordt kennis je ingeperst, tot je vijftigste wordt het eruit geperst en dan wordt de uitgeknepen citroen weggegooid. Door de verticale leeftijdsverloning, hoe ouder hoe duurder, is de ondernemer liever van zijn dure vogels verlost en dat liefst op kosten van de overheid.
Op lange termijn is de enige oplossing niet-leeftijdsgebonden loonschalen. Wat baat het immers om te pleiten voor langer werken als je bij elke sollicitatie doorgestuurd wordt wegens te dure rimpels?
De bedrijven hebben de productiviteit steeds opgedreven omdat arbeid zo zwaar belast werd dat het een merkproduct werd aan luxe-tarieven. Er kwamen mensen uit Oost-Europa naar hier om hun arbeid in solden aan te bieden en migranten kwamen jobs invullen die we zelf niet wilden uitvoeren. Voor wie buiten de markt viel, zorgde de overheid voor een vangnet dat al vlug een onbetaalbare hangmat werd. Van de 55-plussers werkt amper 42%. Beperking van werkloosheid in de tijd en de werkloosheidsval supprimeren zou soelaas kunnen brengen, maar ook daar heeft de N-VA haar verkiezingsbeloftes al ingeslikt.
Qua arbeidstempo en -intensiteit zitten we boven de zweetdrempel, maar qua arbeidsduur lopen we al lang onder de lat door. Swiss Life (gespecialiseerd in levensverzekeringen, die kan het dus weten al is het uit eigenbelang) heeft berekend dat iemand met een normale levensverwachting amper 16 procent van zijn leven aan arbeid besteedt. Dat wil ook zeggen dat we dus 84 procent cadeau krijgen, waarvan een groot deel in bed, maar dit heeft ook leuke lucide momenten. Het schijnt dat we ook 16 uur van onze levensloop spenderen aan 'klaarkomen', maar dit is verwaarloosbaar anekdotisch.
We worden gebrainwashed om arbeid als een last te aanvaarden terwijl het ook een lust en een voorrecht is.
Onze ouders werden gemiddeld 73 jaar oud en werkten tot hun 65ste. Vandaag is hun levensverwachting 83 jaar en werken we gemiddeld tot onze 59ste. Volgens Expected duration of working life van Eurostat uit 2012 leeft de gemiddelde Belg 77,8 jaar en werkt hij/zij daarvan 32,2 jaar, de Nederlander 39,6 jaar, de Zweed 41,8 en een Griek of Italiaan amper 29 jaar.
En het is nog niet gedaan! Om de vijf tot tien jaar stijgt onze levensverwachting met een jaar. Zouden we dan niet eerder beschaamd moeten zijn dat we onze kinderen opzadelen met onze vergrijzing? Zouden we niet beter onze vooropgestelde termen zonder morren uitdoen? We belanden langzaam aan in een slaapeconomie met een politiek van 'pappen en nathouden'.
We worden gebrainwashed om arbeid als een last te aanvaarden terwijl het ook een lust en een voorrecht is. Werken is voor velen een noodzakelijk kwaad om hun vrije tijd te sponseren. In het Medical British Found stelden Amerikaanse onderzoekers dat mensen die op hun 55ste stoppen met werken dubbel zo snel sterven als mensen die tot hun 65ste blijven doorgaan.
Werken zou de sociale betrokkenheid verhogen, de mentale en fysieke activiteit en vooral het gevoel van zelfwaarde. Zo hoor je het ook een keer van een ander.
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten