Internationale sportbobo's hebben geen morele ruggengraat: enkel rinkelende kassa en de macht zijn van tel

Een wetstraatjournalist vergelijkt het instorten van een Antwerpse school in aanbouw met de mijnramp in Marcinelle. Een sportjournalist vindt dat Kevin Debruyne het brein heeft van Einstein, en de kosmopolitische sport verslikt zich in de genderproblematiek. Komt het door de PFOS in de ontbijtkoffie?

Internationale sportbobo's van UEFA, FIFA of IOC hebben geen morele en geen ethische ruggengraat, het gerinkel van de kassa en de ijdelheid van de macht overstemmen het geweten en de sportiviteit. Voetbal is daarenboven per definitie ook nog mensenhandel en een maffioos verdienmodel. Het is niet zelden modern kolonialisme, met dien verstande dat ongeschoolde jongeren uit de Derde Wereld hier een fortuin bij elkaar kunnen trappen, opgehoest door tifosi die geen moer geven om hun huidskleur zolang ze maar winnen.

Mag ik daarom zeggen dat ik stilaan genoeg heb van de knieval in de Europese sportarena's, omdat we hier de Amerikaanse cultuur van rassensegregatie en systemisch racisme nooit gekend hebben? Overkill kills. Mag ik beweren dat ik geen morele lessen wil krijgen van superrijke deugtrappers die afgeschermd leven in hun bubbel van schone schijn en doorgeschoten salarissen, terwijl homoseksuele mannelijke voetballers zelf niet uit de kast van de kleedkamers in de stadions durven komen?

Mag ik vragen stellen bij de aanstellerij van het knieritueel van Black Lives Matter, een marxistische cancelbrigade die zelf het geweld niet schuwt en even racistisch is als de doelgroepen die ze beweert te bestrijden? De afstand tussen taking the knee uit de Amerikaanse bekentenissencultuur tot gedwongen schijnheiligheid van knielie-clown is maar een cornervlag ver. Sporters knielen niet, dat is de ultieme vernedering. Protesteren doe je zoals de 200 meter-sprinters Tommy Smith en John Carlos op het podium van de Olympische Spelen van Mexico 68. Black Power met rechte rug en een gebalde vuist in een zwarte handschoen. Ze werden levenslang uit de stadions verbannen. Mijn eeuwig respect.

Er is nog een grote strijd te leveren voor gelijke rechten voor homoseksuelen. Homofobie en niet homotolerantie is in vele landen nog de historische standaard. Open homoseksuele affectie schokt jammer genoeg nog altijd de hele wereld. Drie jaar geleden vond een derde van de Nederlanders zoenende mannen nog altijd aanstootgevend, maar ondertussen maak je in Boedapest kans op beledigingen als je dit op straat doet, in Brussel kan je een pak rammel krijgen, in Moskou riskeer je de gevangenis, en in Doha de doodstraf.

Maar mag het wat minder hypocriet? Men heeft in Sint-Petersburg niet gevraagd om de regenboogverlichting aan te steken voor de EK-matchen, hoewel de homohaat van Poetin was na de Olympische Spelen van Sotchi nochtans genoegzaam bekend was. De olifant in de kamer van de LGBTQ+ ers is naast een Russische tsaar en een Hongaarse illiberale autocraat vooral de leer van de islam. Ik stel voor dat de Rode Duivels straks voor Qatar 2022 regenboogmutsen breien en hand aan hand geketend door de straten van het Emiraat huppelen, ter nagedachtenis van de 6.500 loonslaven die zijn omgekomen bij de bouw van hun voetbalstadions. In de zandbak van Qatar brengt de strijd voor democratie, mensenrechten, en gendergelijkheid je naar de inquisitie van een shariarechtbank en de galg van de Emir. Ik kijk er naar uit, maar van de sportbobo's verwacht ik niets, verblind als ze toch al zijn door de petrodollars.

Voetbal is oorlog, maar tussen de lijnen en volgens ethische regels (alhoewel ik er soms aan twijfel als ze elkaar een doodschop verkopen en de oerwoudgeluiden moet aanhoren van gefrustreerde marginalen). Sport is een vredige vorm van nationalisme en patriottisme. De UEFA heeft een punt als ze de strijd van de machteloze EU-Mandarijnen tegen een schaamteloze Orban niet naar het stadion wil brengen. Quid met de vrouwenrechten van de Turkse sultan Erdogan?

Cultuur- en godsdienstoorlogen mogen niet op een sportveld uitgevochten worden, anders verplaatst dat zich al vlug van de sportarena naar het echte slagveld. De Iraanse judoka Saeid Mollaei moest van de Mollahs in de halve finale van het wereldkampioenschap in 2019 opzettelijk verliezen om in de finale een kamp met de Saga Muki uit Israël te vermijden. Zo niet werd zijn gezin achter de tralies gezet. Het was al een keer gebeurd in 2005 toen regerend wereldkampioen Arash Miresmaeili van de toenmalige president Mohamed Khatami in de eerste ronde van het WK niet mocht kampen tegen een Zionist.

Er staat nog een andere grote olifant op het equal playing field van de internationale sportwereld. De Zuid-Afrikaanse 800-meterloopster Caster Semenya mocht vanaf vorig jaar van het Arbitragetribunaal voor de Sport niet meer deelnemen aan atletiekwedstrijden voor vrouwen. Ze is een '46, XY DSD' (de omschrijving van de hormonale aandoening en de afkorting Disirder of Sex Development), en ook een 5-ARD-type. Ze heeft ook met een mannelijk Y-chromosoom, en haar testosteronniveau is hoger dan 5. Het kan verkeren.

De transatlete Laurel Hubbard uit Nieuw-Zeeland mag van het Internationaal Olympisch comité naar de Spelen in Tokio. Als mannelijke gewichtheffer stak ze 300 kilogram in de lucht. Door de behandeling tot transitievrouw met een testosterongehalte onder de 10 nanomol per liter (dat is nog 5 keer meer dan de 0,12.tot 1,79 nanomol van biologische vrouwen), heeft ze wel 5 procent spierkracht verloren, maar dat weegt niet op tegen het natuurlijk voordeel dat mannen hebben in een discipline als gewichtheffen.

Geen wonder dat onze gewichtheffers gebelgd zijn. Naast de leeftijds- en de gewichtsklassen moet er zo straks nog een hormoonklasse bij om het olympisch credo van gelijkheid van kansen te vrijwaren. Een faire competitie is immers het basisprincipe van sport (één van de hoofdredenen waarom doping verboden is), en het idee van twee geslachten die elk in afzonderlijke kompetities wedijveren wordt daarenboven breed maatschappelijk gedragen en strookt met het gewoonterecht. Geslacht is een biologische constructie. In kracht en snelheid zijn mannen van nature superieur, respectievelijk met gemiddeld 50 en 10%. Ook in lichaamslengte, botstructuur en longcapaciteit. Hun testosterongehalte ligt op 7,7 tot 29,4 nanomol per liter. Het is de schuld van de Schepper.

Als we alom genderneutrale competities krijgen dan vrees ik dat vrouwen enkel nog in de discipline waterballet zullen kunnen meestrijden voor een gouden plak (sorry, maar bij jumping doet het paard het werk), en in sportdisciplines als boksen en rugby wordt het zelfs een dodelijke cocktail. 'Een beloftevolle optie is de vrouwencategorie bewaren, maar de mannencategorie herdopen tot open voor iedereen, of je nu man, vrouw, trans of intersekse bent', stelde de filosofe Griet Vandermassen recent nog voor in De Standaard. Een waardevol compromis in genderdolle tijden.

Word ik nu door de genderkritische feministen en de transactivisten van transfobie beschuldigd omdat ik anatomische en fysiologische kenmerken ten gevolge van geslacht als aanvaardbare onrechtvaardigheid bepleit voor sportcompetities, ter bescherming van de vrouwen?