Als minderheden iets willen aankaarten vervalt het niet zelden in zeuren, alsof de wereld beter was geweest als de witte man er zich niet mee had gemoeid, en dat hij beter in het bos was blijven zitten. Wonderbaarlijke beschouwingen en theorieën ontwikkeld bij flakkerend kaarslicht en opgeschreven met een ganzenveer. Het eeuwig durende karakter van schuld. Geen enkele fout uit het verleden wordt nog vergeven, en zij die niet vergeven zijn daar trots op. Een zorgwekkende evolutie. Wie voor vergiffenis pleit wordt algauw medeplichtig. Met de normen van vandaag worden de normen van gisteren bestraft. De tirannie van het berouw.
Online platformen zoals het dameskapsalon van Twitter en het smoelenboek van Facebook manipuleren ongestraft het publiek. Openbare zenders zijn de buiksprekers van de censuurbonzen en de deugelite. De sociale tirannie wordt groter dan de staatstirannie. Niet de staat beperkt dan de vrijheid, maar de angst voor de publieke opinie en voor de veroordeling door de meute. Maar het onmogelijk maken van een opinie die men onwenselijk, gevaarlijk of afkeurenswaardig beschouwt is op zichzelf al gevaarlijk. De geschiedenis van onze beschaving uitwissen en ze vervangen door een andere is zelfs misdadig. De heksenjacht op alles wat nog maar een odeurtje van discriminatie of racisme uitademt doet de deugpronkmeter stilaan tilt slaan. Van de Vlaamse Regering krijgen we straks fake sollicitanten, mystery calls, lokhuurders en beeldenstormcoaches, die moeten toezien op de politiek correcte figuren op de standbeelden en op de gecontesteerde straatnamen. De elite van de politiek correcte minderheid stuurt onze instellingen niet zelden haaks op de wil van de democratische meerderheid.
De nazaten van de slaven en de slavenhandelaars protesteren nu tegen de erfgenamen van diegenen die de slavernij hebben afgeschaft. Het boek van hun historische kennis heeft niet zelden de dikte van carbonpapier. Door dergelijke multiculturele overstretching en ahistorische hysterie wordt antiracisme een parodie. Spielerei van doorgeschoten lui die wegzakken in het fatsoensmoeras.
Als we alle standbeelden moeten neerhalen van machthebbers die met slavenarbeid en barbarij hun rijk bijeen gestolen hebben, blijft er zelfs geen wassenbeeldenmuseum meer over. De Egyptische, Griekse, Romeinse en Ottomaanse beschavingen zijn doordrenkt van slavenbloed. Godfried was nog maar pas uit Bouillon vertrokken of hij jaagde honderden joden over de kling in Worms. Christoffel Columbus mocht van de paus 'de Indianen bestrijden, doden en tot slaven maken, zoals Jozua de inwoners van Kanaän tot slaven maakte' en in 1866 bevestigde Paus Pius IX nog dat 'het niet tegen de natuurwet of de goddelijke wet indruist dat men een slaaf verkoopt, koopt, ruilt of wegschenkt'. De Afrikaanse zwarte Ashanti hebben meer slaven verkast dan de Europeanen, en de moslims uit Egypte, Soedan en Zanzibar waren tot het einde van de 19e eeuw de voornaamste slavenhandelaren. Ze verhandelden tot 400.000 Afrikaanse slaven per jaar. In Saudi-Arabië is de slavernij pas afgeschaft in 1962. Het 'verbod' is in de zandbak van het Midden-Oosten echter een eufemisme. De sportstadions voor het WK voetbal in Qatar in 2022 zijn opgetrokken door lijfeigenen. En wie er betrapt wordt op diefstal, loopt nog steeds het risico dat een hand wordt afgehakt als straf, een oud gebruik dat we ook kennen uit het Congo van Leopold II, al is het daar dan met een goddelijk kromzwaard.
Toen de Taliban in 2001 de Boeddha's van Bamyan opbliezen, en de monsters van IS iets minder dan vijftien jaar later Palmyra en Assyrische beelden met de grond gelijk maakten, ontstond er in de wereld collectieve afschuw. Toen het standbeeld van Winston Churchill in Londen besmeurd werd door activisten bij Black Lives Matter-protesten keek men selectief weg. Wat volgt er na de beeldenstorm? Boekverbrandingen? Komt de Witte van Zichem op de Librorum prohibitorum index? Mag het doedelzakdeuntje Amazing Grace nog gespeeld worden omdat de componist John Newton een bekeerde slavenhandelaar was? Wat met Penny Lane van de Beatles, een straatnaam ter ere van slavendrijver James Penny? Wordt het antifascisme het nieuwe fascisme?
In 2006 was ik als senator getuige bij de eerste democratische presidentsverkiezingen in Congo. Ons landje had 14 miljoen euro bijgedragen om die stembusgang te organiseren. Ik was afgevaardigd naar een kiesbureau in een bouwvallig achterafschooltje in een bidonville van Kinshasa. Op het zwarte bord stond met wit krijt een geschiedenislesje over Clovis. Die eerste koning der Franken is zelfs hier niet meer gekend door de discipelen van het vaardighedenonderwijs. Toen ik vroeg waarom men het nog over Clovis had, kreeg ik als antwoord dat het meest recente geschiedenisboekje nog uit 1960 dateerde, relikwieën van nonnetjes en paters. Zestig jaar onafhankelijkheid heeft het bloedvergieten, de onwetendheid, de uitbuiting en de corruptie niet gestelpt. De gruwel uit het verleden levendig houden is een permanente opvoedkundige taak van de democratie, maar waakzaamheid voor de gruwel van het heden is een even grote pedagogische plicht.
Als onze bleekwaterpolitici als witte weekdieren hun verontschuldigingen willen gaan aanbieden aan bloeddorstige dictators als Kabila voor koloniale misdaden en bestialiteiten uit het verleden gepleegd door de roversbende van de Saksen Coburgs en allerhande Union Minières... Ze doen maar, maar niet in mijn naam. Excuses van mensen die zelf niet verantwoordelijk zijn, in naam van mensen die er niet meer zijn, voor mensen die er ook niet meer zijn, zijn excessen van een hypocriete berouw- en biechtcultuur. Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de daden van hun ouders. Wie geen schuld draagt moet geen boete doen. Nakomelingen zijn verantwoordelijk voor de wereld van vandaag en die van morgen, niet voor die van gisteren.
Ik heb geen greintje empathie voor rubberkoning Bokito Pol II van ons bananenkoninkrijkje, telg uit een tweedehands Duitse sprookjesfamilie. Indien hij vandaag nog leefde zou die bronstige viespeuk wellicht opgepakt worden voor pedofilie. Het deksel mag van de paleispot zodat de doofpotlucht eindelijk kan ontsnappen. Maar ik heb daarentegen ook geen zin om zijn erfenis zoals het Brusselse Jubelpark en het Oostendse Thermae Palace in de fik te steken of de Zeebrugse haven te brandschatten. Er is geen mooier aanklacht tegen de wandaden van Leopold II dan een beeldengroep aan de "Drie Gapers" op de zeedijk in Oostende. De hand van een geketende rubberslaaf werd er in 2004 afgezaagd door een paar "Stoete Ostendenoars". Een afgietsel van het afgehakte lichaamsdeel staat al jarenlang als stille getuige op mijn kantoor.
Ik sluit me aan bij de verwondering van Thomas Sowell: "Have we reached the ultimate stage of absurdity where some people are held responsible for things that happened before they were born, while other people are not held responsible for what they themselves are doing today?" Een wijs man, die zwarte Amerikaanse libertaire schrijver en econoom.
Don't mention the war. Voor je het beseft is het gone with the wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten