Vonnis over IS-kinderen is bewijs dat sceptici van het Marrakeschpact gelijk hebben

 

Jean-Marie Dedecker laakt de Brusselse kortgedingrechter die besliste dat zes kinderen van IS-strijdsters en hun moeders naar België gerepatrieerd moeten worden. 'Rechters leggen hun eigen maatschappijbeeld en politieke overtuiging op via vonnissen en arresten.'

Even ter herinnering: onderstaand stukje schreef ik in mijn opiniestuk op 3 juni 2018.

'De Hof van Eden in het IS-kalifaat Raqqa is verwoest, en wij zitten met de jihadiperen. Terwijl een religiegek in Luik twee agenten executeert en een onschuldige jongeling lafhartig vermoordt, financiert het gesubsidieerde Child Focus nu onbeschaamd een rechtszaak tegen de Belgische Staat om twee Jihadiweduwen en hun kroost terug te halen naar ons land. In plaats van zichzelf aan te geven voor misdaden tegen de menselijkheid, eten ze liever van de islamitische sharia of van onze rechtstatelijke walletjes al naargelang het hen uitkomt. Beide gesluierde besjes zijn in 2014 op kosten van de gemeenschap als weduwen al een keer teruggehaald uit Syrië. Na hun bevalling vertrokken ze terug en huwden opnieuw islamitische oorlogsmisdadigers als zoontjesfabriek voor het kalifaat. Nu hopen de schoonzusjes Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal via het volgrecht door de repatriëring van hun kroost om hier hun straf te mogen uitzitten in plaats van in het detentiekamp Al-Hol aan de Syrische grens.'

Child Focus ving eerst bot zowel in eerste aanleg als in beroep, maar de hyperventileerders van de mensenrechten gingen op zoek naar een activistische rechter die hen op hun wenken bediende, met een VRT-emoreportage van Rudi Vranckx in de aanslag. Wie zoekt, die vindt. Meer zelfs, alhoewel de repatriëring enkel voor de kinderen en niet voor de moeders gevraagd werd door de eisende partijen, werd ze toch door een rechter in kortgeding opgelegd, met een dwangsom van 5000 euro per dag vertraging er bovenop. Over de terugkeer van kwetsbare dreumesen uit het kalifaat zou je nog een pedagogisch debat kunnen voeren, maar je hoeft op internet toch niet ver te zoeken om gruwelvideo's te zien van die moordende bende, die zelfs haar eigen volk afslacht als ze zich niet strikt aan de regeltjes van Allah houdt.

Met een muisklik druipt de grauwe gekte vol afschuw van je scherm als je ziet dat een kind van vier in een ballenbad een vastgekluisterde man door het hoofd schiet. Of hoe een koter van negen in legeruniform een geboeide man in een vervallen speeltuin de keel oversnijdt. Op een symbolische plaats, want speelgoed is haram voor de peuters van de IS-baarden.

De Belgische jihadistenmoeders doopten hun kinderen martelaar (Shaheed) of strijder (Mujahid) Ze verpakten het doopsuiker van hun kalifaatkinderen in een IS-vlaggetje en op de geboortekaartjes prijkte een Kalasjnikov.

'Een man is tussen zijn twintig en zijn zestig wat hij was tussen zijn twee en zijn zes', zei een kinderpsychiater mij ooit. Er is echter altijd wel een mediageile zielenknijper te vinden die een ander pedagogisch essay van Freud & Co gelezen heeft om het tegenovergestelde te beweren.

Zou die kortgedingrechter naast de reportage van Vranckx ook het getuigenis gezien hebben van die Brusselse kleuterjuf die op TV verklaarde dat islamitische peuters in haar klas niet naar muziek durfden luisteren, omdat ze dan na hun dood bij hun haren in het paradijs zouden worden opgehangen. Of dat de jongetjes geen handje mogen geven aan het meisje in de rij.

Zou die kortzichtige kortgedingrechter het vonnis van zijn Antwerpse collega d.d.12.11.2018 gelezen hebben die de twee jihadbruiden toen naar de gevangenis wilde sturen:

'Echtgenotes spelen een belangrijke rol binnen Islamitische Staat. Niet alleen ondersteunen zij hun mannen die strijden aan het front, ze staan bovendien in voor de opvoeding van de kinderen, die door IS worden opgeleid om zelf strijders te worden. Regelmatig gebeuren zelfmoordacties van IS door vrouwen en/of kinderen.'

Zou die kortgedingrechter ook beseffen dat die twee schoonzusjes - bij een retourtje uit het kalifaat naar Borgerhout om te bevallen - de politie bedreigd hadden met de volgende soera: 'Uw bedreiging om onze kinderen af te pakken zullen enkel een reden zijn dat mijn kinderen met de wil van Allah van uw kinderen weeskinderen zullen maken.'

Zou de rechter ook beseffen dat die kinderen geplaatst kunnen worden bij hun grootouders die er zelf niet in slaagden om hun eigen dochters weg te houden van de salafistische moorddadige doctrine. Zou hij ook weten dat onze gevangenissen eerder oorden zijn van radicalisering dan van deradicalisering.

Uit mijn zelfde opiniestuk van 3 juni:

'Aan mede-martelaren in onze opbergtehuizen geen gebrek, 237 van onze gevangenen zijn al veroordeeld voor terrorisme en 210 anderen zijn er volgens de Staatsveiligheid al geradicaliseerd. Het gevaar voor besmetting is groot. In een oproep om geld in te zamelen om Iftar-maaltijden aan te bieden aan gedetineerde moslims schrijft de Schaarbeekse Asbl Dar El Ward letterlijk: "Comme chaque année, nous comptons sur votre soutien afin de pouvoir offrir un colis Ramadan aux détenus dans les 34 prisons de Belgique (= +/- 7.000 colis). "Allahu Akbar bezit een uitdijend reservoir aan religiegekken. Men mag me populisme verwijten, maar zeker geen naïviteit.'

Naïviteit is de moed van de lafaard. Er wacht de schoonzusjes hier dus een hartverwarmend welkom in de oemma achter de tralies. Zelfs jihadexpert Montasser AlDe'emeh beweert dat deradicalisering van teruggekeerde Syriëbeulen geen bal helpt.

Het gaat niet meer om recht en rechtvaardigheid maar om politiek activisme, overgoten met een saus van medelijden en een vals hoog moreel gehalte. Door het oprekken van artikels uit allerhande Verklaringen, Pacten en Verdragen worden er rechtsgronden gefabriceerd die zelfs de grootste criminele daden verrechtvaardigen, ook in kortgeding. Verbindend wordt bindend. Rechters leggen hun eigen maatschappijbeeld en politieke overtuiging op via vonnissen en arresten. Wie als politicus kritiek geeft, wordt opzij gezet met het predicaat van de scheiding der machten, terwijl door de rechters pseudo-juridische drogredenen worden aangewend om hun politieke overtuiging te verbloemen.

Omdat de kortgedingrechter bijvoorbeeld Art.3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (non refoulement) en Art.8 (Het recht op een familiaal leven) zo oprekt om de terugkeer van de twee jihad-vrouwen te verrechtvaardigen, zouden volgens zijn logica ook de echtgenoten van deze vrouwen naar ons land mogen gerepatrieerd worden.

Het ganse vonnis is een bewijs dat de sceptici van het Marrakeshpact gelijk hebben met hun wantrouwen voor legalistische spinnerij en met hun vrees dat soft law hard law wordt. EU-baas Jean-Claude Juncker heeft de totstandkoming van supranationale wetten en verklaringen ooit mooi verwoord: 'Wij besluiten iets, leggen het dan in een kamer en wachten enige tijd om te zien wat er gebeurt. Als er geen groot geschreeuw losbreekt en geen opstanden, omdat de meeste mensen niet begrijpen wat er is besloten, gaan we stap voor stap door tot er geen weg meer terug is.'

Van dergelijke wettenmakers, verlos ons Heer.

Heidi De Pauw, CEO van Child Focus contacteerde de redactie en wenste als volgt te reageren:

De beschikking van de Brusselse kort geding rechter heeft al heel wat stof doen opwaaien. De publieke opinie wordt bestookt met uitspraken van experten en andere opiniemakers. Voor of tegen, iedereen heeft 'zijn' mening, 'zijn' waarheid over dit zeer delicate onderwerp dat de gemoederen blijft beroeren. Ook ik werd persoonlijk door de mangel gehaald, belaagd, beledigd, bedreigd... Tot daar, wie zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, nietwaar? Ik blijf dan ook als absolute verdediger van onze fundamentele rechten de vrije meningsuiting hoog in het vaandel dragen en verwelkom elk open, eerlijk en respectvol debat.

En daar wringt soms het schoentje. De bij wijlen messcherpe analyses en opinies zijn niet altijd even genuanceerd, laat staan waarheidsgetrouw. Zo ook in deze opinie van de heer Dedecker betreffende de beschikking van 26 december 2018. Ik zal hier niet verder ingaan op de grond van de zaak en de positie die Child Focus in dit omstreden dossier inneemt. Wie wil kan de duiding daarrond nalezen op onze website.

Maar in datzelfde opiniestuk richt de heer Dedecker genadeloos zijn pijlen op Child Focus... Helaas op basis van flagrante leugens. Met zijn foutieve uitspraken doet hij de waarheid en dus ook de tientallen medewerkers en honderden vrijwilligers van Child Focus meedogenloos onrecht aan. En dan kan ik niet werkloos aan de zijlijn blijven staan.

Het is een feit dat ook de heer Dedecker ingevolge art 10 van hetzelfde door hem verguisde Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) het recht op vrije meningsuiting geniet doch hij had zijn huiswerk beter moeten maken wanneer hij zich uitspreekt over de rol en het aandeel van Child Focus in deze. Een simpele lezing van de betreffende beschikking leert onmiddellijk dat Child Focus géén partij is in dit of welk kort geding dan ook én dus ook de 'rechtszaak tegen de Belgische staat' niet heeft ingeleid en bijgevolg ook niet financiert. Bovendien kan bezwaarlijk gesteld worden dat Child Focus gesubsidieerd wordt door diezelfde Belgische Staat. Een eenvoudige factcheck van onze financiële rapportage in het jaarverslag had de heer Dedecker kunnen leren dat Child Focus geen structurele subsidiëring van de overheid ontvangt. Minder dan 25% van onze jaarlijkse middelen komt van de Nationale Loterij die een deel van haar winst (speelgeld van de burger dus) besteedt aan de ondersteuning van talloze goede doelen. De overige middelen komen van private bronnen. Tot slot wil ik er graag op wijzen dat dagelijks onze medewerkers en vrijwilligers zich met hart en ziel inzetten om verdwijning en seksuele uitbuiting van kinderen te bestrijden en te voorkomen. Daarbij houden we het belang van het kind zoals bepaald in artikel 3 van het Kinderrechtenverdrag voor ogen. Het Kinderrechtenverdrag dat in België sinds 1992 kracht van wet heeft, is dan ook het morele kompas van ons allen. We zetten ons bij Child Focus dan ook dag in dag uit in opdat de rechten van kinderen geen dode letter blijven en dat in het belang van élk kind. Als de heer Dedecker ons om die reden 'hyperventileerders van de mensenrechten' noemt, dan neem ik dat als compliment eerder dan als belediging.

Jean Marie Dedecker