#MeToo blaast deze week een eerste verjaardagkaarsje uit. Vanaf heden regent het ook weerom Nobelprijzen. Die voor de vrede gaat naar Denis Mukwege en Nadia Murad, bestrijders van de verkrachting als wapen, maar die voor literatuur blijft in de kast. De Zweedse kunstenaar Jean-Claude Arnault, getrouwd met Academielid Katerina Frostenson, zat jaren lang onder de rokken van een achttiental jeugdige schrijfsters terwijl zijn vrouw hun boeken las, met als resultaat dat sommige juryleden van dit koninklijk nobel gezelschap boos opstapten. Geen Jury, geen prijs, en Arnault voor twee jaar achter de tralies.
In Amerika is er net geen burgeroorlog uitgebroken tussen de Republikeinen en de Democraten voor de benoeming van een rechter in het Hooggerechtshof. Brett Kavanaugh zou 38 jaar geleden in een dronken bui zijn medestudente Christiane Blasey Ford hebben aangerand. Cabaretier Youp Van 't Hek vraagt zich in een opiniestuk in NRC terecht het volgende af: 'Veel #MeToo-gevallen gewoon gaan om de gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid.' Ter vergelijking: zelfs een moord is hier na 30 jaar al verjaard.
Vanuit de culturele sector kwam aan het licht dat Jan Fabre de katten niet alleen in de lucht gooit, maar dat de wolkenmeter ze blijkbaar ook in het donker zou knijpen. Zit hij aan de poezen onder de bühne? Zijn excuses stinken meer dan zijn 600 kg beenhesp aan de zuilen van de Gentse Universiteitsaula, en ze zijn ver over the edges. Zijn toneelhuis Troubleyn aan de Antwerpse Pastorijstraat is blijkbaar een lusthof en een vrijplaats voor troebele geesten die nog last hebben van hun anale fase. Een sadomasochistische pastorie van vernedering en onderwerping omdat hoge theaterkunst volgens die theatergoeroe enkel kan voortkomen uit psychologische terreur en machtsmisbruik. Het is in wezen gesubsidieerd grensoverschrijdend gedrag, ondergaan door actrices die lijf en leden veil hebben voor een carrière in de schijnwerpers. 'Een vrouw die in de jaren 70 niet promiscue was, gold als een bekrompen trut', schreef Sylvia Witteman in de Nederlandse Volkskrant in haar bespreking van het boek 'En dan is er koffie' van Hannemieke Stamperius. 'En daar hebben we nu nog de #metoo gevolgen van.'
Volgens Witteman is het ook nog de schuld van de mannen omdat die vrouwelijke vrijheid om met iedereen het bed te delen eigenlijk door mannen opgelegde dwang was. Wat is er in al die jaren veranderd?
'Democratie in de kunst is fascisme', zegt Jorg Immendorff. 'Als je het volk moet laten beslissen wat er in de musea moet hangen is het afval.' Maar als machtswellusteling regisseren is volgens mijn bescheiden mening voor discussie vatbaar. Dankzij gesubsidieerd theater spelen vele regisseurs en acteurs enkel voor zichzelf en niet voor het publiek. Voor dergelijke vorm van egocentrische onzin en hulpverslaving bestaan er heel wat andere gesubsidieerde instellingen, waar mensen verblijven die denken dat ze Shakespeare zijn.
Naar aanleiding van zijn nieuwe creatie 'Lam Gods' zei theaterdirecteur Milo Rau in De Morgen: 'In La Reprise zit een scène waarop een speler moet plassen en spuwen. Die laatste voelde zich er niet goed bij dat er op hem werd gespuwd. Ik vond dat een krachtig beeld, maar begreep hem. Dus werd er niet op, maar naast hem gespuwd. Wat hij oké vond.' Wie weigert bij Fabre wacht Berufsverbot, maar bij NTGent-baas Milo Rau mag er nog naast de pot gespuwd worden. Was dat plassen dan geen probleem ? Perversiteit en promiscuïteit tot norm verheven want theater moet volgens die lui absoluut choqueren en provoceren. Naakt copuleren op de scene onder de ogen van peuters uit het kinderkoor noemt men dan erotische choreografie. Net zoals Bill Clinton orale seks met Monica Lewinskygeen seks noemde. Seksueel negationisme.
Van een blote tiet of een penis meer of minder ligt een theatersterveling al 50 jaar niet meer wakker. Het moet echter altijd meer zijn. Een vacature uitschrijven om een Syrische Jihadi als kruisvaarder op te voeren in zijn theaterproductie 'Lam Gods' werd door Rau verkocht als multiculturele waarheidsvinding. Bij gebrek een echte koppensneller werd dan maar een jihadi-moeder opgevoerd, Fatima Ezzarhouni. Het zoveelste voorval in een onuitputtelijke zoektocht naar cheap scandals.
Ezzarhouani moest haar rol opgeven onder druk van de moslimgemeenschap.Functioneel naakt - wat dit ook mag zijn - wordt door de islam niet zo begrepen. Het doet denken aan het preutse Vlaanderen van het interbellum. Met dat verschil dat Hugo Claus uiteindelijk wel cultuurprijzen kreeg. Salman Rushdie kreeg een fatwa.
Het is absurd dat men Syriëstrijders als kruisvaarders wil opvoeren, en als alibi een moeder van één van die koppensnellers ten tonele voert, terwijl die lui met geweld de sharia willen invoeren en het Rijk Gods met geweld op aarde willen vestigen. Veel gelul over diversiteit op de bühne, maar enkel wit verdwaasd klapvee in de zaal.
Ik verwacht van de #MeToo minder hypocrisie. Het standrecht van de nieuwe feministische beweging wordt met de dag moeilijker om te beoordelen, en het vermoeden van onschuld is gestorven door het halsrecht op de sociale media en op allerhande internetplatformen onder leiding van de Twitterbrigade. Alles wordt op een hoop gegooid, van verkrachting en aanranding tot aangebrande grappen, versierpogingen en flirtgedrag.
Ik heb geen enkele vorm van himpathy voor mannen die het gedrag van predators als Bill Cosby of Harvey Weinstein vergoelijken. Ik heb ook geen leedvermaak met #sheeto-vrouwen die zich ook aan misbruik bezondigen zoals Asia Argento.
Ik wil ook niets bagatelliseren, maar het is bedenkelijk als de politiek hypercorrecte Ian Buruma als hoofredacteur bij The New York Review of Books moest opstappen omdat hij een essay publiceerde van de Canadese radioreporter Jian Ghomeshi, waarin deze zichzelf verdedigde tegen de aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag. Is het censuur of een nieuwe communistenjacht?
Misschien willen de zedenprekers nog terug naar de tijd van Z.E.H. Van Wayenberg, vice-rector aan de KUL die in zijn raadgevingen aan de studenten studie-ijver, soberheid en kuisheid oplegde. Dat klonk toen als volgt.
'Zoolang zij aan de vaderlijke zorgen van de bisschoppelijke en andere collega's toevertrouwd waren was het groote gevaar dezer tijden, namelijk de VROUW voor hen een gesloten boek. Aan de universiteit gekomen, staan zij allen tegenover dit gevaar. Daarom weest op Uwe hoede. De meisjesstudenten komende uit de pensionaten, geleid door onze onovertrefbare religieuzen, opgebracht in de vrees des Heeren, komen hier aan de universiteit te staan midden van een vreemde, ja vijandelijke wereld. Daarom zeg ik tot hen: weest indachtig de parabel der wijze en dwaze maagden en zorgt ervoor dat Uw olielamp steeds blijft branden ! Dit gezegd zijnde, verzoek ik goede nota te willen nemen van het volgende: het is den studenten en meisjesstudenten ten strengste verboden samen op straat te wandelen, met mekaar andere dan wetenschappelijke gesprekken te voeren - en dan moeten deze gesprekken nog tot een minimum herleid worden. De meisjesstudenten zijn verplicht uiterst zedig gekleed te zijn, liefst donkere kleuren. Korte mouwen zijn ten strengste verboden evenals décolleté, geverfde lippen, gepoederde wangen en gepolierde nagels, want alle uiterlijke schoon is verderfelijk voor den Heer. Het dragen der pet is geoorloofd, maar er weze op gedrukt dat koketterie in deze uit den boze is...'
Hadden Brett Kavanaugh en Christiane Blasey Ford maar naar de wijze raad van die zwartrok geluisterd.
Jean-Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten