Waar een opinie een delict wordt klopt de dictatuur aan de deur

' Dad's army hield schietoefeningen in Brecht en de helft van de Kempen stond in de fik. De bluswagen bleef op stal, want de pompiers waren op pensioen. Toen Dutroux het hazenpad koos werd hij nog gevat door een boswachter, vandaag slagen vierhonderd Xavier Waterslaeghers er niet in om één Rambo te klissen.'

Op een uitgeregend terrasje draait de moppentrommel bij Jan Modaal op volle toeren. Moeten we lachen of moeten we huilen? ADIV, de inlichtingendienst van het leger heeft 600 "spionnen" op de loonlijst. Tussen de honderden jihadisten op de terroristenlijst van OCAD staat er amper één extremistische militair die de Staatsveiligheid in de gaten moest houden, maar men gaf hem de sleutel van het wapenkot. Voor de vlucht van de kindermoordenaar in de Ardense bossen gaven twee ministers nog hun ontslag uit plaatsvervangende schaamte. Voor de vlucht van de "staatsvijand" Jürgen Conings komt de minister van landsverdediging Ludivine Dedonder niet verder dan schieten uit de heup met losse flodders op haar Vlaams-nationalistische politieke tegenstanders alsof ze hem zelf helpen onderduiken. Pontius Pilatus was een politicus. Un moment de honte est vite passé.

Politieke verantwoordelijkheid is volgens hen voor bananenrepublieken. Om hun falen te verdoezelen gaan de sabelslepers nu hun regimenten zuiveren op basis van politieke overtuigingen.

Professor sociologie Mark Elchardus (VUB) ziet de bui al hangen: 'We kunnen ons bij een dergelijke zuivering van het leger aan veel willekeur verwachten. Ons leger verdient dat niet. Voor een minister die militair personeel op politieke gezindheid wil selecteren is er geen plaats in onze democratie', schrijft hij in De Morgen. Selectioneren, stigmatiseren en sanctioneren op basis van vermoedens en contacten is een dubieuze bezigheid. Er staan daarentegen geen zielenknijpers en welzijnsknuffelaars voor nazorg aan dolgedraaide militairen die in de vuurlinie stonden van de haatbaardjurken, van Afghanistan tot in Irak, of van Verviers tot in Molenbeek. Je hoeft het boek "De terroristenjager" van Lionel D. niet gelezen te hebben om te weten hoe het leger en de politietop omgaan met 'de collega's die bij elke terreuraanval op de eerste rij stonden en de kogels op hun gezicht hadden voelen schroeien. De onzichtbare helden waarvan niemand heeft gezien hoeveel offers ze hebben gebracht, en die daarvoor niet de erkenning kregen die ze verdienen. Geen lintje, niet eens een schouderklop.' Van posttraumatische stress naar plaatsvervangende schaamte.

Dat een dolgedraaid individu dreigt met een terroristische aanslag tegen personen en het regime is weerzinwekkend, en met geen enkel argument goed te keuren. Er is ook geen enkele vergoelijking te bedenken voor het bedreigen van viroloog Marc Van Ranst, al ontpopt hij zich als een linkse vitrioolloog en een provocerende narcistische twitteraar. Die Gedanke sind frei.

Maar ook weiger ik mee te gaan in het discours van eenzijdige veroordeling of begrip. 'Het onredelijke verdwijnt niet door het moreel te veroordelen, wel door erover na te denken', schrijft moraalfilosoof Ignaas Devisch in De Standaard. Je moet al jaren onder een stolp leven om niet te beseffen dat de wanhoopsdaad van Jürgen Conings een Billy-the-Kid syndroom zou opleveren en een steunbrigade op de sociale media. Een bonte verzameling van hardcore extremisten tot lui die geweld veroordelen maar mobiliseren op buikgevoel en op frustratie. Ze steken hun middenvinger op naar de politiek-correcte neerkijkers als weerwraak voor hun machteloosheid. De knullige lockdowns van het desastreus coronabeleid zijn niet meer dan een brandversneller voor de toenemende zuurtegraad.

De echte oorzaak van het extremisme ligt in het jarenlange falen van de overheid, en in het wegkijken van de problemen die de bevolking beangstigen en verontrusten: de ongebreidelde migratiepolitiek met de invoer van het islamitisch conservatisme, met de import van criminaliteit en van disproportionele werkloosheid... Wie massa-immigratie niet zag als een zegenrijk natuurverschijnsel werd al snel van onderbuikgevoelens beticht of is per definitie xenofoob, racist of fascist, onwetend, onmenselijk en onfris.

Dat de helft van de Vlamingen conservatief of (extreem) rechts stemt is geen verrassing en heeft vooral te maken met het falen van links. Dat links niet meer scoort bij de bevolking heeft niets te maken met hun sociaal economisch beleid maar komt door hun associatie met een opengrenzenbeleid vol gebrekkige integratie, gepaard aan een gebrek aan respect voor het verleden en de tradities van de autochtonen. Mensen kregen het gevoel dat ze niet meer meetellen en dat men alles van hen wil afpakken, van hun sociale woning tot Zwarte Piet en het slopen van hun kerststal. Hun stemmen worden verwaarloosd bij elke regeringsvorming en ze worden zo nog extremer dan goed is voor de volksgezondheid. Wie zijn ongenoegen niet kwijt kan, zet zijn hakken in het zand.

De politiek-correcte elite dweept met vrije meningsuiting, maar van zodra je van dit recht gebruik maakt moet je achteraf aan tien verongelijkten je verontschuldigingen aanbieden. Voor een spandoek "Stop de islamisering" werden afgelopen week vier leden van Voorpost tot zes maanden gevangenisstraf veroordeeld. De wereldvreemdheid van dit soort activistische rechters vergroot de breuklijn in onze maatschappij, en verhoogt het wantrouwen in de neutraliteit van onze instellingen. Als daarentegen de burger in gevaar is, krijgen velen de indruk dat het de straffeloosheid en het laksisme zijn die regeren, van de multiculturele straten in Kuregem tot de granaten van de mocromaffia in Borgerhout. Wie als politicus de vinger op wonde legt, wordt als populist neergesabeld.

Goede journalistiek moet genuanceerd zijn, maar wat bijvoorbeeld te denken van de hoofdredacteur van De Morgen die op de treurbuis Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken vergeleek met een haat predikende imam, maar dan van het rechts-extremisme. De barbaren staan volgens die inktkoelie al voor de poorten en de Pruisen zitten in het struikgewas.

Voor een enge gesloten autoritaire club vol van morele superioriteit, die zich intolerant en autoritair gedraagt en die de voeling met de echte wereld is kwijtgeraakt, doet de democratisering van het debat op de sociale media pijn. De traditionele partijen verloren hun macht in de media om het narratief te bepalen. Ze waren gewoon de teugels zelf in handen te houden en aan de touwtjes te trekken. Ze roepen nu om censuur en om beperking van de vrije meningsuiting. Want door de onmacht om de echte problemen op te lossen en om hun eigen neergang te verdoezelen komen ze nooit verder dan het demoniseren van hun tegenstanders en dan het ganse Vlaams-nationalisme als extreem-rechts af te schilderen.

De toon van het Vivaldi-orkest, met een liberaal als dirigent, om de vrije meningsuiting te beteugelen klinkt snerpend vals. Waar wordt de lijn getrokken tussen kritiek en haat zaaien, tussen humor en beledigen, tussen verontwaardiging en haat, en wie bezit de alwetendheid om die lijn te trekken? Wie ermee begint alles wat onfatsoenlijk is juridisch te verbieden, eindigt ermee alles wat niet juridisch verboden is tot fatsoenlijk uit te roepen. Waar een opinie een delict wordt klopt de dictatuur aan de deur.