Eerst de Britse serie The Crown op Netflix en dan Harry en Meghan op de schoot van Oprah Winfrey. Als bonte troonknaagkever heb ik er met volle teugen van genoten en de ballen uit mijn broek gelachen. Mijn verdoken guilty pleasure is immers het gespeelde leed van onze monarchieën, relieken uit de oertijd, toen men het koningschap erfelijk maakte om te vermijden dat bij het overlijden van de vorst de ruziënde stammen elkaar telkens de kop insloegen. Vandaag is de enige verdienste van dergelijk gekroond hoofd nog geboren worden in de juiste adellijke moederschoot. Harry heeft die wedstrijd der spermatozoïden verloren tegen William en hij blijft dus eeuwige tweede. De Prins Laurent van de Windsors. Dat lijkt vooral te steken bij Meghan, Harry's bijslaap, want haar zoontje Archie erft bijvoorbeeld bij wet zelfs de prinsentitel niet.
Bij Oprah stelt die doorwinterde actrice deze gietijzeren paleisregels echter voor als discriminatie van haar moederschoot. Bij elk nieuw spruitje van schoonzus Kate Middleton zakt Harry ook nog een verdieping lager in de koninklijke pikorde. Er zou dus nogal wat nijd heersen tussen de gespeelde koekendozenromantiek in Buckingham Palace, en dat weegt op het gemoed. Het koppeltje vluchtte uit de gouden kooi en lijdt nu aan het syndroom van superdown.
De mythe van de monarchie blijft echter zo sterk dat zelfs intelligente mensen er hun hoofd bij verliezen. Omdat er aan de penetrante geur van nihilistisch graaien uit de belastingruif een einde dreigt te komen voor het olijke hertogenkoppel van Sussex, werd er met gespeeld martelaarschap een nieuwe lucratieve mediatieke inkomensbron aangeboord om de ondraaglijke lichtheid van hun bestaan te financieren. Een interview over je persoonlijk leven is alsof je naakt over straat loopt met je eigen röntgenfoto's onder je arm, tenzij je zelf fotograaf speelt en de poses regisseert. Oprah kreeg er zelf 7,5 miljoen euro voor. Voor de Sussexen wachten er vorstelijke miljoenencontracten van soapleveranciers om de vervallen dotaties van hun eretitels te compenseren. Bingo. Van hertogin naar diversiteitsprinses van de slachtoffercultuur.
Nochtans had ik een natuurlijke sympathie voor het "rosse" koningskind Prins Harry. Vroeger zat er in elke lagere schoolklas een dikke jongen, een roodharige, en eentje met flaporen. Ze werden in regel altijd gepest. Vandaar. Mijn medeleven was echter al een onsje verminderd toen Harry ooit in naziplunje op een feestje verscheen, maar dit werd dan eerder weggezet als een familietrekje. Het zit in hun genen. Uncle David, alias King Edward VIII, ging met zijn eigen femme fatale, de Amerikaanse Wallis Simpson, zelfs op theevisite bij geestverwant Dolfke Hitler. Is het bij de haren gegrepen om te zeggen dat de beroepsactrice en Hertogin van Essex bij Oprah op de sofa zat met dezelfde haartooi en dito zwart boetekleed als groottante Wallis (een Armani-jurkje van 4.000 euro). Geregisseerd slachtofferschap? Honi soit qui mal y pense.
De Windsors (ex- Saksen-Coburghs-Gotha's en Mountbattens) zijn al generaties lang white supremacists en kolonisators. Je kunt ook nog hun stambomen vullen met scheefpoepers, net zoals in alle Europese koningshuizen. Je hoeft niet terug te gaan tot Filips de Goede die 25 minnaressen had en 26 bastaardkinderen op de wereld zette. De Spaanse koning Juan Carlos heeft bijvoorbeeld nog een schooltje buitenechtelijke bloedjes op de wereld losgelaten, en onze eigen Delphine heeft de rechter er moeten bijslepen om Koning Albert tot voortschrijdend vaderlijk inzicht te bewegen. Onze eigen Leopold II, verwant aan de Windsors, was drager van beide erfzonden: hoerenloper en witte kolonisator. Het Engelse koninklijk huis heette begin vorige eeuw officieel Saksen-Coburg-Gotha. Het veranderde in 1917 haar naam in Windsor omdat de connotatie met de Duitse agressor in WO I te pijnlijk was.
Volgens de Britse tabloids, behandelde dramaqueen Meghan Markle haar lakeien en huispersoneel als uitschot, upstairs and downstairs, maar zelf klaagt zelf over discriminatie en racisme. Mistige beschuldigingen over een naamloos racistisch familielid, of uitlatingen van een zatte nonkel die zich spottend afvroeg of het adellijk telgje van melkchocolade of fondant zou zijn?
In mijn eigen (aangetrouwde) familie is men alert voor dergelijke spitante sprookjes. Het gezin van onze betovergrootmoeder Godelieve vertrok met haar acht kinderen begin vorige eeuw naar Frankrijk om de armoede in Vlaanderen te ontlopen. In 1909 kwam ze met een bolle buik uit Marseille terug. Een "liefdeskindje" noemde zo'n schandelijk incidentje toentertijd. Toen het bloedje op de wereld kwam bleek kleine Jules een Aziatische verwekker te hebben. Irma heeft tot op haar sterfbed nooit de naam van de vader over haar lippen gekregen. Blijkbaar was enkel tante Pharaïlde (in de volksmond Faie genaamd) op de hoogte van de spermadonor. Juultje werd minzaam erkend door Godelieves tweede grote liefde en leefde nog lang en gelukkig, tot in 1997. Volgens de overlevering was hij zo groot dat hij onder tafel kon doorlopen zonder bukken en dat hij liever in hurkstand zat dan op een stoel. Bij elke nazaat wordt er liefdevol gekeken hoeveel Aziatische genen het bloedje geërfd heeft. Een zatte nonkel heeft het dan bij het doopfeest niet zelden over 'spleetoogjes'. Het wordt telkens als dronkenmanspraat weggezet, maar in tijden van woke en politieke correctheid is zat gelul al een splinterbom. De racismekaart trekken is de kortste weg naar slachtofferschap.
Als je zelf als een konijn onder een lichtbak kruipt, moet je niet klagen dat er op je geschoten wordt. As je huwt met de zoon van Prinses Diana, kan je niet verbaasd zijn als de monstermachine van de paparazzi je door de pulppers draait, in goede en in kwade dagen. Dan ben je ook gewaarschuwd voor het beklemmend protocol en de tradities van een duizendjarige monarchie, een disfunctionele aristocratie van upper lips geobsedeerd door klasse en afkomst.
Tabloidtelevisie met geregisseerd verdriet van geschokte en verwende schathemeltjerijkeluiskinderen is een zalige bron van leedvermaak. Het is mijn guilty pleasure. Ik smul van de ontmaskering van klaplopers uit de poppenkasten van valse schijn. Maar als ik op de treurbuis naar de strapatsen van de "Verhulstjesdynastie" zou beginnen kijken, moet men me opsluiten in een tehuis waar velen denken dat ze Napoleon zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten