Archief

woensdag 14 november 2018

'We leven in een maatschappelijk model waarin socialistische ideeën eerder afremmen dan bevrijden'

'Je beloofde dat je zou opstappen als de uitslag in de steden zou tegenvallen. Welnu, het is zover', schrijft Jean-Marie Dedecker (LDD) aan SP.A-voorzitter John Crombez.


Beste John,
Ik schrijf je dit briefje niet uit leedvermaak, daarvoor ben ik zelf teveel vertrappeld geweest door de bottines van de macht en weggehoond door het spreeuwengedrag van de kiezer. Ik schrijf het eerder uit mededogen en als voorbehoedsmiddel tegen wat nog kan komen, want na hoogmoed komt de val.
De verkiezingen van 14 oktober bevestigden nogmaals dat de electorale afslanking van je partij stilaan op haar sociologisch minimum stuit. Van succesverhaal naar de palliatieve zorgen op vijftien jaar tijd. Het gratisverhaal van Steve Stevaert en het Teletubby-interludium waren de laatste stuiptrekkingen van een opgewarmd lijk. Een nieuwe roos als logo was amper een nieuw kruis met een doornenkroon. We leven in een ander maatschappelijk model waarin de socialistische collectivistische ideeën eerder afremmen dan bevrijden, waarin jullie de verworven rechten ten allen prijze verdedigen in plaats van nieuwe te omarmen. Waarin stakingen van overbetaalde loodsen en luchtverkeersleiders in levensnoodzakelijke economische sectoren enkel nog een chantagemiddel zijn voor zieltjeswinst van de vakbonden, en het sociaal overleg van bagagedragers opgeofferd wordt voor pestgedrag van onschuldige reizigers.
Bij Bpost heeft iedereen nu vijf dagen bedenktijd om te beseffen dat brieven vervangen zijn door e-mails en pakjes. Progressieven zijn conservatieven geworden zonder bagage. Je bent onderdeel geworden van een elite die enkel nog omkijkt naar de achterblijvers en dan vol ongeloof vaststelt dat deze 'restjesmensen' niet meer willen volgen. Je ideologische ton klinkt zo hol als een leeg vat.
Volgens de Nederlandse filosoof en financieel geograaf Ewald Engelen zijn er drie oorzaken voor de ondergang van de Europese sociaaldemocratie: ten eerste de zogenaamde Derde weg waarbij ze het neoliberalisme en de marktwerking hebben omarmd en daarbij hun eigen ideologie hebben opzijgeschoven. Ten tweede de technocratisering van het economisch beleid, waarbij nauwelijks nog ideologische keuzes worden gemaakt. En ten derde is rechts erin geslaagd om het vooral om cultuur en identiteit te laten draaien in de politieke discussie.
Je staarde je zo blind op het vals electoraal potentieel van de migranten dat je je eigen achterban uit het oog verloor. Links heeft zich in de hoek van het multiculturele en het politiek correcte laten duwen, hopeloos op zoek naar applaus van mensen die toch niet voor hen stemmen, van hoofddoekengedoogbeleiders tot macrobiotische baarden en onbespoten groentevrouwtjes. Linkse identiteitsfetisjisten hadden het enkel nog over erkenning, aanvaarding en verbinding van minderheden. De ideeën van de verlichting, van de vrouwenemancipatie en van de seculiere maatschappij verdronken stilaan in het bad van de aparte zwemuurtjes. Zelfcensuur en zelfverloochening op het altaar van achterlijke godsdiensten en culturele gebruiken nekten de socialistische basisbeginselen.
De rode, linkse politieke kaste is zich steeds zelfgenoegzamer en elitairder gaan gedragen waardoor haar achterban haar als zakkenvullers is gaan beschouwen. De groenen - sociaaldemocraten met een diploma - hielden hun blazoen schoon, en haalden ondertussen de loft- en salonsocialisten als kiesvee binnen. De "onfatsoenijken" hadden ondertussen in blok Het Belang ontdekt. De socialistische plucheklevers, regenten met een nasleep van graaiverhalen, stonden zo dicht bij de mensen dat ze in hun zakken zaten, symbolen van belangenvermenging, cliëntelisme en arrogante verslaving aan de macht. Het schaamrood moet bij jou toch gloeien vanonder je kruin tot onder je voetzolen, beste John. Mensen zijn misnoegd omdat ze het gevoel hebben dat politici niet langer doen waarvoor ze verkozen zijn, namelijk de belangen van de burger dienen.
Uit onderzoek naar het vermogen van Britse politici blijkt dat verkozenen twee keer zo rijk worden als politici die op dezelfde lijst stonden, maar niet verkozen geraakten. Ze komen sneller in contact met het bedrijfsleven, werken als lobbyist of zetelen in raden van bestuur. Het inkomen uit arbeid daarentegen is overal in Europa gedaald en de verdeling van het sociaal systeem, dat met de lasten op arbeid is opgebouwd, gaat proportioneel meer naar mensen die er niet hebben toe bijgedragen. Het aantal werkzoekenden met migratieachtergrond stijgt in alle steden. In Antwerpen is 70% van de laagopgeleide werklozen van buitenlandse afkomst. In Gent 61,8%. Straks zullen we het niet meer weten. Minister Philippe Muyters schrapte de allochtonen als aparte doelgroep uit de statistieken omdat 'ieder werkzoekende een probleem is en omdat elk kleurtje dat eraan hangt van ondergeschikt belang is'. Er bestaan geen grotere leugens dan gemanipuleerde statistieken.
De volkshuizen liepen leeg en de gesubsidieerde theehuizen vol. Arbeidersgezinnen verloederden en vervreemden in hun eigen stedelijke biotoop, maar werden door links gebrandmerkt als verzuurd en onverdraagzaam. Wie het gedrag van rancuneuze criminele jongeren met al of niet fundamentalistische neigingen aanklaagde, werd door links als racist en islamofoob weggezet. Diegenen die niet konden stemmen met hun voeten namen weerwraak in het stemhokje.
Je hebt nu nog minder politieke speelruimte dan een varken in de bio-industrie. Eten en stilliggen, omdraaien kan niet meer. Er is nood aan een stevige moker, maar ideologisch incontinent kan je enkel nog een deuk in een klompje boter slaan. Door je eenzijdig cumulatieverbod op politieke mandaten, theoretisch lovend maar praktisch electorale zelfmoord, volgen zelfs je eigen rode kameraden niet meer, bont geklopt in Vilvoorde en 't land uit in Brugge. In je heimat Oostende werd je mentor Johan Vande Lanotte door zijn schootzeehondje Bart Tommeleinals keizer van zijn kleren ontdaan. Een koekje van eigen verraderlijk deeg en dan maar naakt over de schutting.
Je beloofde voor de verkiezingen dat je zou opstappen als de uitslag in oktober zou tegenvallen in de steden. Welnu het is zover, beste John. Enkel boven Tobbackgrad wappert er nog een rode vlag. Maar dan nog op de kantelen van de afkalvende Leuvense burcht waar Louis aan de poten van je voorzittersstoel gezaagd heeft, uit rancune voor de onbekwaamheid van zijn zoon babyback. 'Als je politieke vrienden hebt heb je geen vijanden meer nodig', waarschuwde kameraad Camille Huysmans 100 jaar geleden al.
Je hebt amper nog een hoofddoekje voor het bloeden. Trek je terug in de cocoon waarin je genoegzaam gedijt: als docent aan de Gentse Universiteit. De laatste vrijhaven waarin het links progressief gedachtegoed nog gesluierd voort sluimert, en waar het soms zelfs een vereiste lijkt om met zeep in de mond te mogen meepraten. Academische vrijhavens van zelfgenoegzaamheid vol Safe Spaces, schilden voor de vrienden, ver weg van de maatschappij die genoeg heeft van de rode riedels en eerder rechts afdraait dan de plat getreden linkse paden te blijven bewandelen. Ideologische zuiverheid en toezien of anderen het ook puur zijn lijken mij er de voornaamste bezigheid. Een uitje naar het laatste socialistische experiment, de heilstaat Venezuela, zou je enig vooruitschrijdend inzicht kunnen bezorgen, maar ik vrees dat je dan aan de Prozac geraakt.
Vaert wel ende levet scone, kameraad.
Jean-Marie Dedecker

1 opmerking:

  1. Nagels met koppen,Dedecker zijn fileermes is vlijmscherp en hij kan schrijven!

    BeantwoordenVerwijderen