Archief

donderdag 21 mei 2015

De ledenlijsten en de bankkluizen van de vakbonden zijn beter beschermd dan de da vinci code

'Het is hoog tijd om de gezondheidszorg te ontzuilen en de werkloosheidsverzekering te desyndicaliseren', vindt Jean-Marie Dedecker in deze bijdrage voor het Schaduwparlement. Van N-VA verwacht hij voorlopig weinig verandering op dat vlak. 'De partij benoemde in één jaar tijd al meer apparatsjiks dan de PS in de ganse vorige legislatuur.'


 Een zestigtal Waalse vakbondskameraden van de FGTB gingen op sigarenreis naar Cuba om na de stakingsacties eventjes uit te waaien op de stranden en onder de palmbomen van Varadero. Kostprijs 120.000 euro. Vakbonden krijgen jaarlijks meer dan 200 miljoen euro belastinggeld om de werkloosheidsvergoedingen uit te betalen, dan kan er wel een cohiba en een mojito van af voor de vermoeide metallo's. Arbeid adelt.


'De ledenlijsten en bankkluizen van de vakbonden zijn beter beschermd dan de Da Vinci Code'
Voor de oorsprong van de werkloosheidsverzekering in Vlaanderen moeten we terug naar het einde van de 19de eeuw. Enkele lokale vakverenigingen richtten toen syndicale werkloosheidskassen op. Vooral in de grotere steden en meer bepaald in het geïndustrialiseerde Gent slaagden de vakbonden erin om die kassen leefbaar te houden. Het betrof toen een kleine vergoeding van 2 frank per week, beperkt in de tijd, tot maximaal 36 dagen. De werkloosheidskassen waren toentertijd een nieuwe vorm van materieel voordeel voor de vakbondsleden en droegen al vlug bij tot een concurrentiestrijd tussen de christelijke en de socialistische vakbonden.

Het was de Gentse liberaal (jawel) Louis Varlez die in 1900 in samenwerking met het Gents stadsbestuur voor het eerst een door de overheid gesubsidieerd systeem van werkloosheidverzekering opzette. Het Gents werkloosheidsfonds was een combinatie van individuele verantwoordelijkheid en overheidsinterventie, met de vakbonden als doorgeefluik van de werkloosheidsuitkeringen. Het systeem werd door andere steden gekopieerd en zo ontstond er een lappendeken aan fondsen.

 Droomscenario voor de vakbonden

Tijdens het interbellum volgden ook nog bijdragen van provincies en de federale overheid. In 1944, onmiddellijk na de tweede wereldoorlog, werden door minister Achilles Van Acker alle werknemers verplicht onderworpen aan alle takken van de sociale zekerheid, waaronder uiteraard ook de werkloosheidsverzekering. Het Gents systeem werd zo genationaliseerd en de verzekering tegen werkloosheid werd verplicht voor elke werknemer. Het werd gefinancierd met bijdragen van werkgevers en werknemers.

Deze combinatie was nodig omdat de werkloosheidsuitkeringen vanaf dan ook niet meer beperkt waren in de tijd. De vakbonden werden omwille van hun "expertise" bevoegd voor de uitbetalingen van het dopgeld en de gemeenten organiseerden de stempelcontrole. Een droomscenario voor de vakbonden. Geen financiële risico's meer en de overheid betaalt voor de zieltjeswerving.

Monopolie

In de beginjaren stonden de gemeenten in voor de uitbetaling van de werkloosheidsuitkeringen waar de vakbonden geen lokalen of basissen hadden. Daar kwam een einde aan in 1952 met de oprichting van de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen (HVW). Het HVW vulde de geografische syndicale lacunes in en liet ook de mogelijkheid aan werknemers om hun werkloosheidsuitkering niet alleen via de vakbonden te verkrijgen. Maar het monopolie was gecreëerd en later nog versterkt met allerhande syndicale premies, zodat vandaag de perceptie nog hardnekkig in stand gehouden wordt dat lidmaatschap van de vakbond en uitbetaling van werkloosheidsvergoedingen met elkaar verbonden moeten zijn. Zo'n 85 % van de werklozen is gesyndiceerd. Vakbonden hebben echter geen rechtspersoonlijkheid. Hun ledenlijsten en bankkluizen zijn beter beschermd dan de Da Vincicode.
'Het huidig systeem is een schizofreen systeem van syndicaal-publieke samenwerking dat enkel in theorie de onnatuurlijke relatie tussen werkloosheid en vakbondslidmaatschap scheidt.'
Het zijn feodale organisaties geworden, met een ondoorzichtig kluwen van eigen subverenigingen die als autonome baronieën door de ongenaakbare vakcentrales worden beheerd. Dit leidt tot een gebrek aan transparantie en aan interne democratie, wat iedere representativiteit met overheidsgeld ondermijnt.
Door een desyndicalisering van de uitkeringen kan de overheid meer dan 200 miljoen euro per jaar besparen. Het huidig systeem is een schizofreen systeem van syndicaal-publieke samenwerking dat enkel in theorie de onnatuurlijke relatie tussen werkloosheid en vakbondslidmaatschap scheidt. We moeten daarom naar een volledig publiek systeem met een uitbetaling via de gemeenten zoals dit deels het geval was tussen 1944 en 1952. De gemeenten beschikken daarvoor over het personeel, infrastructuur, demografische informatie en informatica om dit vlot te kunnen overnemen. Ze beheren immers een soortgelijk systeem voor de uitbetaling van de OCMW-vergoedingen zoals het leefloon.

 'Hoe meer werklozen, hoe meer centen'

Deze vergoedingen laten wij trouwens toch ook niet uitbetalen door armoedeorganisaties. Ook zou de controle en het in kaart brengen van de gezinssituatie door de gemeenten efficiënter en doelmatiger zijn, en zou er geen put zijn van 363 miljoen euro aan onterecht uitbetaalde uitkeringen. De ruim 200 miljoen euro vergoedingen kan terugvloeien naar de burger en aangewend worden voor diensten aan de bevolking. In wezen is de betoelaging van de vakbonden met een percentage op de werkloosheidsuitkeringen pervers: hoe meer werklozen, hoe meer centen ze krijgen.

 Ziekenfondsen

Op dezelfde manier als de vakbonden de werkloosheidsuitkeringen beheren, dirigeren de ziekenfondsen en de artsenverenigingen de ziekte- en invaliditeitsverzekering. Hoe hoger de ziektekosten, hoe hoger hun inkomsten. Onze gezondheidszorg kost 30 miljard per jaar. Paul Vincke, topman van het Europees netwerk tegen fraude en corruptie in de gezondheidszorg, zei 5 jaar geleden al dat medische fraude ons jaarlijks 7 miljard kostte door de kanker van de overconsumptie. De zieke patiënt is blijkbaar de enige die er belang bij heeft om te genezen. Voor de administratieve afhandeling van de gezondheidszorg, zoals het verwerken van de doktersbriefjes, kregen de ziekenfondsen in 2012 nog 1,15 miljard euro. Elk jaar meer dan wat alle huisartsen samen jaarlijks verdienen.
'De N-VA benoemde in één jaar al meer apparatsjiks in de verzuilde staatsstructuren dan de PS in de ganse vorige legislatuur'
 Ze beconcurreren mekaar met de terugbetaling van botervlootjes en wellnessabonnementen. Als we het gezondheidsbeleid volledig informatiseren zoals bijvoorbeeld in Denemarken, en uitbetalingsloketten organiseren op gemeentelijk niveau stoppen we al deels de verzuiling van de gezondheidszorg op de rug van belastingbetaler.

Verkwisten van andermans geld

Verzuiling is plezier doen aan diegene waarover je macht hebt, en die je daardoor ook macht bezorgt. Tot welke aberraties de ongebreidelde financiering van de zuilenorganisaties kan leiden heeft het ARCO-ACW dossier al bewezen. Lui die vooral betrouwbaar waren in het verkwisten van andermans geld.
Maar de N-VA, de Partij van Verandering, die electoraal scoorde op dit dossier, verandert voorlopig enkel zichzelf. Het benoemde in één jaar tijd meer politieke apparatsjiks in de verzuilde staatsstructuren dan de PS in de ganse vorige legislatuur.
'De politieke partijen voeren een beleid met opiniepeilingen als pamper in hun broek'
De druk van de socialistische, liberale en christelijke belangenorganisaties op hun respectievelijke politieke moederpartijen is ook te groot om verandering te brengen en de moed van hun kopstukken te klein om de druk te overstijgen. Ze voeren een beleid met de opiniepeilingen als pamper in hun broek. De belangen van het land en zijn bevolking zijn ondergeschikt aan de electorale tussenstand.
Discussies over de grootte van de overheid worden hier niet meer gevoerd. Het beperkt zich tot wie zijn hand mag ophouden op lasten van de gemeenschap.

Jean Marie Dedecker

Geen opmerkingen:

Een reactie posten