Dag Lode,
Op het gevaar af dat deze
brief als natrappen wordt beschouwd neem ik toch de pen even ter hand. Overal
lees ik immers interviews met jou die eerder de waarheid over je overloperij
geweld aan doen dan ze te verrechtvaardigen! Je was niet het slachtoffer van
dit scenario maar de regisseur ervan. Vandaar deze korte rechtzetting. Ik heb
er alle begrip voor dat je een lekkend schip verlaat, zelfs de ratten doen dit,
maar heb dan tenminste de intellectuele eerlijkheid om de verantwoordelijkheid
bij jezelf te leggen.
Even terug in de tijd. Je
was inderdaad niet welkom bij de N-VA (wij ook niet), niet alleen op basis van
je gedegen oppositiewerk tegen Muyters, maar de zaken lagen eerder op het
persoonlijke vlak. It takes two to tango. Nochtans vond je dat de NV-A de beste
vluchtheuvel was vermits de Vlaams Nationalisten - volgens je eigen zeggen - tachtig
procent van ons liberaal programma gekopieerd hebben, tot het euro realistische
Europese toe. Dat je nu een bocht van 180 graden maakt en plots het Open VLD
programma als een zaligmakende mantra afdreunt, ligt in de pijnlijke lijn der
verwachtingen. Nieuwe meesters, nieuwe wetten of wiens saus men eet, wiens taal
men spreekt. En van zijn jas en zijn vest te draaien heeft nog niemand ooit
koud gehad. Wat mij echter het meeste stoort, beste Lode, is je alibigedrag
betreffende de LDD strategie om ons terug te trekken achter de IJzer. Een
strategie die je uit je eigen faalangst mede uitgedokterd hebt. Ik schrijf dit
briefje trouwens met zicht op deze
historische vlakte. Mijn thuis is tegenwoordig mijn loopgraaf. Je wordt er immers
niet in de rug geschoten.
Een paar maanden terug
betaalden we een dure opiniepeiling om de kiesintentie van de Limburgers voor
jou en de partij te meten. Het resultaat was zo bedroevend dat je besloot om
niet meer op te komen bij de verkiezingen. Je zou dan met opgeheven hoofd het
politieke strijdtoneel verlaten en terugkeren naar je oude academische liefde,
de universiteit. (Je nieuwe partij Open VLD klokte ook af op een schamele 8%,
het wordt dus nog knokken als reservewiel van Patrick Dewael). Nu blijkt voor
je militanten dat het een lafhartige vaandelvlucht was uit zelfbehoud.
Enkel in West Vlaanderen
kwamen we volgens een peiling bij 2000 burgers, riant boven de kiesdrempel, en
het was jouw idee -samen met onze andere volksvertegenwoordigers – om alle
overlevingstroeven in de kustprovincie uit te spelen. Tot ontgoocheling van
onze provinciale achterban. Het was zelfs jouw ingeving om met alle Vlaamse
parlementairen, jijzelf incluis, daar op de lijst voor 25 mei te gaan staan als
morele steun en blijk van waardering voor ondergetekende (sic). Een veertiental
dagen geleden kwam je terug op dat idee, we weten nu waarom. Erst das
Fressen und dan die Moral. Eerst het postje ,dan de ideologie. Niettegenstaande
je dure eed dat je niet zou overlopen naar een andere partij, had de haan al
driemaal gekraaid en waren de 30 zilverlingen betaald. Je zocht alleen nog een
alibi om overloperij als een volwaardig loopbaanalternatief te verkopen en de
aanleiding bij de partij te leggen. Een gegeven woord in de politiek is even
vluchtig en even giftig als chloroform, maar verraad moet een strikje krijgen
om verteerbaar te worden.
Een uur vooraleer ik onze
“IJzerstrategie” kond maakte op TV in “Reyers Laat” op woensdag 5 februari,
belde ik je nog op. Je bevestigde mij je terugkeer naar de academische wereld.
Twee uur later deed je de wereld en mezelf kond dat je de schaapstal van LDD
verliet voor de slangenkuil van de Open VLD (je leugenachtige uitleg hou ik tot
nader order voor mezelf, maar breek me de bek niet open). Meer zelfs, je had al een interview gegeven
aan ’t Belang van Limburg waarin je je thuiskomst in de Melsenstraat na vijf
jaar omzwerving bejubelde. Van hypocrisie krijg je hoogstens gewetenswroeging.
In een relatie is het altijd de partner zelf die het laatst weet dat hij
bedrogen wordt. Waarheid heeft haar rechten, beste Lode. Vandaar dit schrijven.
Toch wens ik je alle
succes toe, ook in de slangenkuil van Open VLD. Echt waar. Als libertair gun ik
iedereen het recht zijn eigen carrière uit te tekenen. Je bent een kraan van
een parlementair, van ministeriabel niveau, zeker in het Open bleekblauwe
fabriekje waar de spoeling door de erfelijke familiecratie zo dun is dat het
aan bloedarmoede lijdt . We hebben vijf jaar als twee handen op één buik
samengewerkt zonder ook maar één twistpunt en in volle vertrouwen. Ik ben er je
dankbaar voor en ook fier dat je dit dankzij LDD kon waarmaken. We belijden
dezelfde ideologie, dezelfde remedies en dezelfde politieke toekomstvisie voor
dit land. Ik hoop dat je onze beginselen trouw blijft en kan waarmaken alhoewel
de eerste tekenen dit tegenspreken. Bij je eerste OVLD TV optreden was je al de
buikspreker van hun beleid dat je vijf jaar verketterd en bestreden hebt
,behaagzieke kontdraaierij voor je nieuwe blauwe vrienden . Hou toch je rug
recht, Beste Lode, ik heb in de politieke arena al teveel collega’s ontmoet met
de ruggengraat van een braadworst. Zelfrespect is een te koesteren kostbaar
goed.
Elke wonde heelt, sommige
wonden laten een litteken. Er is meer verraad in de politiek dan in de
verzamelde werken van Shakespeare. Het Brutusgehalte is nooit veraf, Tu quoque fili me. Succes is de kunst om
van de ene ontgoocheling naar de andere te gaan zonder je enthousiasme te
verliezen.
Ondertussen strijd ik achter
de IJzer, tot de tsunami van de N-VA na de volgende verkiezingen zich
terugtrekt. Na vloed komt eb. In de hoop niet te verdrinken, verblijf ik,
sans rancune,
Jean Marie Dedecker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten