Archief

woensdag 4 juli 2018

'Het WK voor landenteams is een archaïsch nationalistisch anachronisme'

'Bejaarden en mannen worden jongens, en supporters worden chauvinistische carnavalisten in tricolore kleuren.' Jean-Marie Dedecker heeft het niet erg begrepen op het sportnationalisme.

Als je al een indigestie hebt van het oeverloos gejeremieer en geouwehoer van analisten en achterafverklaarders tussen twee voetbalmatchen door, druk dan op de deleteknop. Zo niet, lees verder.



Voetbal is de belangrijkste bijzaak ter wereld. Voetballers zijn de rocksterren van de sportieve amusementsindustrie. Onze sportinktkoelies hebben het vaak over helden, maar voetballers - en bij uitbreiding topsporters - zijn geen helden, net zomin als bergbeklimmers die de Mount Everest bedwingen. Deze laatsten zijn hoogstens egotrippers die hun eigen leven wagen in hun egoïstische eerzucht om op de top te staan.
Heldendom vereist een hogere vorm van altruïsme, een opoffering voor de andere. Sjotters zijn doorgaans alleen geïnteresseerd in een opvallende haardos, een nieuwe tattoo, een exorbitant salaris en een lucratieve transfer, niet noodzakelijk in die volgorde.
Sommigen zijn eerder rolmodellen van decadentie, maar sport baart idolen en kweekt idolatrie. De minst getalenteerden spelen nog in eigen land, de rest verkast naar de jackpotten van Spanje, Italië, Duitsland en vooral Engeland. Voor Kevin De Bruyne - die ik een leuke gozer vind - is een overwinningspremie van 445.000 euro op het WK nauwelijks zijn weekloon bij Manchester City. Het kan ook een paar uren speeltijd in zijn salaris schelen in die vergelijking, maar meer niet. De loonlast van een Britse topclub is hoger dan het BNP van Swaziland.
Het WK voor landenteams is een archaïsch nationalistisch anachronisme. Van alle WK-spelers is 13 % geboren en getogen buiten het land waarvan ze de trui dragen. Bij de Marokkanen is er straks geen enkele meer die in de Magreb de moedermelk gekregen heeft. Bij de leeuwen van de Atlas zitten er vijf spelers die gepokt en gemazzeld zijn in Amsterdam, Mbark Boussoufa inbegrepen. Ze kennen hun afkomstland waar ze mee dwepen enkel als toerist en van een paar oefensessies.

Balkanoorlog op grassprietniveau

De Franse en de Engelse ploegen zijn een doorslagje van hun koloniaal verleden en de helft van de Tunesiërs bestaat uit "binationaux". Enkel bij de IJslanders doen de "son"-achtervoegsels vermoeden dat ze allemaal nog Viking-DNA hebben, en de Saoedi's zijn thuis met petrodollars al zo riant betaald dat ze zelden hun zandbak verlaten. Bij de Zwitsers staat er een elftal op het veld waarvan geen enkele naam laat vermoeden dat ze in het koekoeksland het levenslicht zagen, van Xhaka en Szemaili tot Drmic en Seferovic. De Zwitser Xherdan Shaqiri trad tegen Servië aan met schoenen waarop de vlaggetjes van zowel Zwitserland als van Kosovo waren genaaid. De tot Zwitsers genaturaliseerde Kosovaarse-Albanezen tergden hun tegenstander met een zegegebaar in de vorm van een Albanese vlag. De Balkanoorlog op grassprietniveau.
Velen zijn genaturaliseerde clubhuurlingen. Nationaliteit in de sport is gedegradeerd tot wat je voor geld aangeboden wordt. De Duitsers Özil en Gündogan brachten zelfs een ode aan "hun" echte president ... Erdogan. Onze Adnan Januzaj kon kiezen tussen een zestal nationaliteiten, De Britse, de Belgische, de Albanese, de Turkse, de Servische en de Kosovaarse. Hij speelt nu in Spanje en het kan hem heus niet schelen van welk land hij huurling is, behalve waar hij de meeste kans krijgt op succes en om geselecteerd te worden. Voetbalclubs zijn multinationals en rekruteren over de hele wereld ongeacht de nationaliteit en de moraliteit van de speler. Om de twee jaar - met een WK of een EK - worden ze verondersteld de vlaggendragers van hun land te zijn, en wordt het nationalisme door de media tot 19de eeuwse hoogten opgeklopt. Een WK en een EK hebben een andere dimensie en soms dementie. Bejaarden en mannen worden jongens, en supporters worden chauvinistische carnavalisten in tricolore kleuren. Ook onze politici gedragen zich als halfgare cheerleaders in de hoop dat de diversiteit van de Rode Duivels afstraalt op hun eigen gedroomd multicultureel samenlevingsmodel. Een roedel blauwe ministers beschilderde zich als roodhuiden op oorlogspad. Gespeelde massahysterie om de volksgunst.
Patriottisme en nationalisme zijn samenhangende overtuigingen die mensen gemakkelijk meeslepen van het voetbalstadion tot het slagveld. Sportnationalisme is doping voor autocratische regimes, van Rusland tot Qatar. Brood en spelen. Het doel wettigt de middelen. De FIFA is een scrupuleloze beerput van corruptie en belangenvermenging. De toewijzing van het WK aan een land is van oudsher al een orgie van corruptie. Dit zet zich niet zelden ook door in de sporttempels en op de groene rechthoek. Door het grootste dopingschandaal uit de geschiedenis op de Olympische Spelen in Sotchi was Vladimir Poetins blazoen besmeurd. Het huidig WK is zijn nieuwe nationalistische PR-machine, en een jackpot om zijn oligarchen te vriend te houden. Van de 12 miljard voor de organisatie van het WK verdween er al 6 miljard in de zakken van de Russische maffia.
De met pek- en veren doorgestuurde supervoetbalbobo Sepp Blatter zit naast de tsaar in de eretribune, en zijn voetballers lopen terug op het veld alsof ze drie longen hebben. Nihil novum sub sole. Corruptie zit in het DNA van de FIFA. De corrupte UEFA-bobo Michel Platini bekende onlangs op Radio France Blue une petite magouille. Voor de Mondial 98 werd de lottrekking zo gemanipuleerd dat gastland Frankrijk en favoriet Brazilië elkaar pas in de finale konden tegenkomen. Wat ook gebeurde, en op 12 juli wonnen onze zuiderburen.

Bloed aan de paal

De poulefase tussen de B-elftallen van België en Engeland in Kaliningrad was een schijnvertoning, maar wat de Argentijnen op de mat legden in 1978 deed zelfs het gras verdorren. De Braziliaanse Seleçao versloeg Polen met 3-1. Daardoor moest Argentinië van Peru winnen met vier doelpunten verschil. De Argentijnse generaal Jorge Videla gooide het op een akkoordje met zijn evenknie, de Peruviaanse dictator Francisco Bermudeze. Als tegenprestatie leverde hij dertien van diens oppositieleden aan zijn beulsknechten over in het kader van "Operatie Condor". De chef van het Argentijns organisatiecomité van het WK en latere vice president van de FIFA, Albert Lacoste, gaf 35 ton graan en een miljoenenkrediet aan zijn Peruviaanse buren. De spelers van Peru kregen elk 20.000 euro aangeboden, lieten vier basisspelers op de bank en hun bezwete voetbalshirt met rode balken in de kleedkamer. Vlak voor de match kwam de Argentijnse juntaleider Videla samen met de gewezen Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henri Kissinger de kleedkamer van de Peruvianen nog binnen om een rede te geven over Latijns-Amerikaanse eenheid en broederschap. De Peruviaanse sjotters deden het in hun voetbalbroek en verloren met 6-0. Argentinië won achteraf de wereldbeker. Bloed aan de paal.
Diego Maradonna sjotte in 1986 op de World Cup ook nog de Engelsen naar huis met twee legendarische doelpunten en noemde het een weerwraak voor de Falkland-oorlog. Die Argentijnse cocaïne-junk krijgt nu in Rusland van de FIFA een dagloon van 11.000 euro en een riante onkostenvergoeding om in de tribune te dansen als een ongelikte beer en te supporteren als een nuttige idioot. De Nederlandse coach Rinus Michels had gelijk, voetbal is oorlog. Ik ben een duivelse sportfanaat. Ik supporter met mate samen met mijn maten en met een Belgium-biertje bij de hand. Een bal zit immers ook maar vol met lucht en onze vlag is meestal maar ornament bij amusement.

Jean-Marie Dedecker

Geen opmerkingen:

Een reactie posten